Το ξέρω πως το πρώτο χρονογράφημα του καλοκαιριού και μάλιστα μετά από απουσία του αγαπημένου μας SoWhat? λόγω πανδημίας, θα έπρεπε να είναι χαρούμενο και ανάλαφρο. Όμως ακριβώς επειδή είναι το πρώτο μετά την πρωτοφανή παγκόσμια περιπέτεια που ζήσαμε, αποφάσισα να εκθέσω έναν σοβαρό προβληματισμό μου.
Κατ αρχάς πολύ καλά χειρίστηκε την κρίση η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης (και πιστεύω πως όποια κυβέρνηση και όποιος πρωθυπουργός κι άν ήταν το ίδιο θα έπραττε) αλλά και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πειθάρχησε και σεβάστηκε την ανθρώπινη ζωή και ιδίως των ηλικιωμένων.
Δυστυχώς – που απεδείχθη ευτυχώς – η μόνη σωτηρία ήταν το ”μένουμε σπίτι” και στη συνέχεια το ”μένουμε ασφαλείς”.
Όμως, εδώ υπάρχει ένα τεράστιο ”όμως”. Με την ελπίδα ότι θα συμφωνήσουν κι άλλοι με την αποψή μου, προς Θεού όχι από δημοσιογραφικό εγωισμό, αλλά από κουράγιο – που χρειάζομαι ότι υπάρχει και η κοινωνία που βλέπει πιο μπροστά… σκέφτομαι το εξής.
Συμβολικά, προσέξτε καθαρά συμβολικά… η Ελληνική κυβέρνηση ας καθιερώσει μια ημέρα τον χρόνο όπου όλοι θα ”μένουμε σπίτι”. Ως ένδειξη πένθους για τις εκατοντάδες νεκρούς από τροχαία δυστηχήματα κάθε χρόνο στους δρόμους. Για τις χιλιάδες ανάπηρους ανθρώπους από τροχαία ατυχήματα στους δρόμους. Παιδιά, εφήβους, εαρούς, μεσήλικες, ηλικιωμένους. Άνδρες και γυναίκες όλων των κοινωνικών τάξεων και επαγγελμάτων.
Κι αν όχι αυτό (που είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται να γίνει ποτέ) τουλάχιστον να οριστεί κάποιος ”Τσίοδρας” να ανακοινώνει σε ζωντανή μετάδοση κάθε απόγευμα στις 6 τους νεκρούς και τραυματίες από τροχαία σε όλη τη χώρα.
Δεν θέλετε κάθε απόγευμα, άντε μία φορά την εβδομάδα, έστω μια φορά τον μήνα. Και η κυβέρνηση παράλληλα να κάνει τηλεοπτικά σποτάκια όπου δημοφιλείς ηθοποιοί θα αποτρέπουν την οδήγηση με ιλιγγιώδη ταχύτητα, υπό την επήρεια αλκοόλ, νυσταγμένοι, χαπακωμένοι με φάρμακα, υπερήλικες με ληγμένα διπλώματα, την απροσεξία ή την επίτηδες παραβίαση Στοπ και τόσα άλλα.
Ωραία ο κ. Παπαδόπουλος έπλυνε σχολαστικά τα χέρια του και η κ. Σταυροπούλου σιδέρωσε τη μάσκα της.
Τώρα όμως είναι η ώρα της πραγματικής εκστρατείας ενημέρωσης. Τώρα είναι η ώρα της εισαγωγής της οδηγικής παιδείας στα λύκεια. Δεν ξέρω πως. Σε μορφή μαθήματος, ως σεμινάριο, ως διάδραση. Αλλά πρέπει να γίνει. Να είναι ρηξικέλευθο και κάποιοι θα…σταυροκοπιούνται που το διαβάζουν αλλά είναι επιτακτική ανάγκη.
Manibus, pedibusque. ”Με χέρια και με πόδια” δηλαδή με όλες μας τις δυνάμεις να σταματήσουμε τώρα αυτή την εκατόμβη θυμάτων που συντελείται εδώ και δεκαετίες στην άσφαλτο…
Γιατί όπως έχει πολύ σοφά και ο δημοσιογράφος Θανάσης Λάλας, η μόνη επαναστατική πράξη στη ζωή είναι η απόφαση!