Από το περιοδικό SoWhat?, της Αναστασία Γαβριελάτου
Γιάννη καλωσόρισες στο SoWhat?! Θα μας πεις λίγα λόγια για εσένα;
Καταρχάς, σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και για την φιλοξενία. Γεννήθηκα στην Κάρυστο, σε μία εποχή, που ούτε κινητά, ούτε υπολογιστές είχαμε, αλλά μια μπάλα κι ένα ποδήλατο μάς ήταν αρκετά. Τελείωσα το τμήμα θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ ήδη είχα αρχίσει να δουλεύω στο θέατρο σαν βοηθός σκηνοθέτη και ως χειριστής φωτισμών. Αμέσως μετά αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και να μπω στη δραματική σχολή. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έπαψα να ακολουθώ το όνειρό μου και παρ’ όλες τις δυσκολίες, που έχει το επάγγελμα αυτό, υπομένω, επιμένω, προσπαθώ και δουλεύω πολύ για να μπορώ να εξελίσσομαι.
Πώς ξεκίνησες τα πρώτα σου βήματα στην ηθοποιία;
Από τότε που ήμουν ακόμη φοιτητής στη δραματική σχολή, παίζοντας σε θεατρικές παραστάσεις για παιδιά, ένα είδος θεάτρου, που αγάπησα και που μ’ έκανε να γράψω και να σκηνοθετήσω μία δική μου παράσταση, για μικρούς και μεγάλους θεατές λίγα χρόνια αργότερα. Στη συνέχεια συμμετείχα στην “Αγγέλα” του Γιώργου Σεβαστίκογλου, στο Altera Pars και σε κάποιες σειρές στην τηλεόραση. Τελευταίες μου δουλειές ήταν στο “Αν ήμουν πλούσιος” του ΑΝΤ1, μία σειρά, που επίσης την χάρηκα πολύ και στην “Κοσμογονία”, μία παράσταση βασισμένη σε ευρωπαϊκούς μύθους για την γέννηση του κόσμου, που παίχτηκε στο Τόπος Αλλού, μέχρι που μας την διέκοψε ο κορονοϊός..
Πρόσφατα συμμετείχες στις Άγριες Μέλισσες ως ο “γιατρός” ενός από τους πρωταγωνιστές. Τι έχεις να πεις για αυτή τη συμμετοχή;
Ήταν για μένα μεγάλη χαρά, που με πήραν τηλέφωνο και μου πρότειναν αυτή τη συμμετοχή, γιατί είχα την ευκαιρία να δουλέψω σε μία παραγωγή, πολύ προσεγμένη απ’ όλες τις απόψεις. Όταν υπάρχει ένας συνδυασμός καλού σεναρίου, ταλαντούχων ηθοποιών και μίας οργανωμένηςπαραγωγής το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ευχαριστείς την τύχη για μία τέτοια πρόταση. Δέχτηκα, χωρίς δεύτερη σκέψη, και επέστρεψα άρον άρον στην Αθήνα για να πάρω μέρος στα γυρίσματα, που έγιναν στις αρχές Αυγούστου.
Πριν τη συμμετοχή σου, σε άγχωσε ή σε πίεσε η μεγάλη επιτυχία της σειράς;
Όχι, δεν με άγχωσε η επιτυχία της σειράς. Οποιαδήποτε δουλειά και να κάνω, την αντιμετωπίζω με την ίδια σοβαρότητα, με επαγγελματισμό και έχοντας το ίδιο άγχος κάθε φορά, όχι για την επιτυχία, αλλά για να μπορέσω να βγάλω τον καλύτερό μου εαυτό σε αυτό που έχω κληθεί να κάνω.
Θα δώσεις στους αναγνώστες μας μια μικρή γεύση από τα γυρίσματα στις Μέλισσες, που θα σχολιαστεί και θα τους κάνει εντύπωση, μέσα από τα δικά σου μάτια;
Συνήθως, τα γυρίσματα διαρκούν αρκετές ώρες, όπου πολλοί άνθρωποι μαζί, τεχνικοί και ηθοποιοί, πρέπει να συντονιστούν για το καλύτερο αποτέλεσμα κάτω από δύσκολες συνθήκες με πίεση και άγχος, πόσω μάλλον, όταν πρόκειται για μία καθημερινή σειρά, όπως είναι οι “Άγριες Μέλισσες”. Συμμετείχα σε λίγα επεισόδια, τα οποία, όμως, έπρεπε να τα γυρίσω όλα μαζί τον Αύγουστο. Η αντιμετώπιση και του συνεργείου, αλλά και των ηθοποιών με έκανε να νιώσω πολύ οικεία και να ενταχθώ πολύ γρήγορα στην ομάδα τους. Αυτό το μπες-βγες στις δεκαετίες, από το σήμερα, πίσω στη δεκαετία του 50′ και μετά πάλι στο σήμερα, ήταν μαγικό. Άφηνα το κινητό μου σε μια άκρη κι έμπαινα στο γύρισμα με ρούχα και με αντικείμενα μιας άλλης εποχής. Το αστείο είναι, ότι εξαιτίας της καραντίνας και λόγω της ανεμελιάς, που έχουν οι διακοπές του καλοκαιριού, πήγα στο γύρισμα με μαλλί ’80s και έφυγα με στυλ της δεκαετίας του ́50.
Ευτυχισμένες Μέρες!
Θα μας μιλήσεις για αυτή τη δουλειά;
Αν και οξύμωρος ο τίτλος και αρκετά ειρωνικός για τις μέρες, που διανύουμε, παρ’ όλα αυτά οι “Ευτυχισμένες μέρες” του Σάμιουελ Μπέκετ είναι ένα έργο τόσο πολύ επίκαιρο, γι’ αυτό άλλωστε και κλασικό, που μιλάει για την αποξένωση του ανθρώπου από τον διπλανό του, ακόμη κι από τον ίδιο του τον εαυτό, την μοναξιά που νιώθουμε ακόμη κι όταν έχουμε παρέα και για τον πολιτισμό μας, που έχει ήδη αρχίσει να μας πνίγει. Οι μέρες των προβών ήταν πραγματικά ευτυχισμένες για μένα, γιατί είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με μία ηθοποιό, που χαίρεσαι να την παρακολουθείς στις πρόβες, να βλέπεις το πώς δουλεύει και το πώς εξελίσσει τον ρόλο της, υπό την έμπειρη καθοδήγηση του σκηνοθέτη Νίκου Καμτσή. Αυτός ήταν κι ο λόγος που επέλεξα να βρίσκομαι από την αρχή μέχρι το τέλος των προβών και να βοηθάω σε όλη την προετοιμασία της παράστασης.
Η Νικολέτα Βλαβιανού, ερμηνεύει τον ρόλο της Ουΐννυ, με απλότητα, με γνήσιο και πηγαίο συναισθηματισμό, ευαισθησία και αμεσότητα, ένα δύσκολο κείμενο, με ασάφειες, επαναλήψεις και ελλειπτικό λόγο, κάνοντάς το κατανοητό ακόμη και στον πιο ανυποψίαστο θεατή. Το μπεκετικό ζευγάρι έρχεται να συμπληρώσει ο Νίκος Καραστέργιος, που ερμηνεύει με χρακτηριστικό τρόπο τηνκωμικοτραγική φιγούρα του Ουΐλλυ. Το ευρηματικό σκηνικό και τα κοστούμια είναι της Μίκας Πανάγου και η μουσική του χαρισματικού Κώστα Χαριτάτου. Η ανάμειξή μου σε αυτή την παράσταση, πέρα από όλα τα υπόλοιπα, έχει να κάνει με τον σχεδιασμό των φωτισμών, μία ιδιότητά μου, που την εξασκώ για πάνω από δέκα χρόνια σε διάφορα θέατρα. Για μένα ήταν μεγάλη πρόκληση ο σχεδιασμός φωτισμών στις “Ευτυχισμένες μέρες”, καθώς οι ηθοποιοίπαίζουν στις θέσεις των θεατών, ενώ οι θεατές παρακολουθούν καθήμενοι πάνω στη σκηνή.
Σε φοβίζει ο covid-19;
Νομίζω, ότι τώρα πια κι ύστερα από μία δύσκολη περίοδο, όπως ήταν εκείνη που περάσαμε στην καραντίνα, αυτό που πραγματικά μας φοβίζει είναι η αλλαγή των συνηθειών μας. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλειστούμε σε μια γυάλα, ούτε όμως πρέπει να αγνοήσουμε τα δεδομένα, αλλά με υψηλό αίσθημα ευθύνης και από την πολιτεία , αλλά και από μας τους ίδιους να αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα τον κίνδυνο και να μάθουμε να ζούμε με αυτό μέχρι να βρεθεί η λύση.
Ποια η τοποθέτησή σου σχετικά τον κλάδο σου που έχει “χτυπηθεί” τους τελευταίους μήνες ανεπανόρθωτα;
Δυστυχώς, λυπάμαι που το λέω, αλλά ο κλάδος έχει χτυπηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Η εποχή του κορονοϊού απλά έφερε στην επιφάνεια προβλήματα δεκαετιών. Το ότι χρησιμοποιούμε το ρήμα “παίζω” στο θέατρο, “παίζω” στην τηλεόραση, δεν σημαίνει ότι κάνω το χόμπυ μου. Το επάγγελμα του ηθοποιού, απαιτεί συγκεκριμένες σπουδές πρακτικές και θεωρητικές, αλλά και συγκεκριμένες ικανότητες και δεξιοτεχνίες. Το επάγγελμα του ηθοποιού μπορεί να είναι ελεύθερο και όποιος θέλει να το εξασκεί, άλλωστε ο κόσμος θα αποφασίσει ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει, αλλά μέχρι να παρθεί αυτή η απόφαση η ζημιά στον κλάδο είναι πολύ εύκολο να γίνει. Υπήρξε ένας παραγκωνισμός των ανθρώπων της τέχνης απότην πολιτεία, ως μη χρήσιμοι; ως περιττοί; δεν ξέρω τους λόγους, αλλά θα θυμίσω ότι δύο μήνες στην καραντίνα μουσικούς ακούγαμε να παίζουν στην τηλεόραση, παραστάσεις ηθοποιών παρακολουθούσαμε στο διαδίκτυο, ενώ τα βιβλιοπωλεία δεν προλάβαιναν να δέχονται παραγγελίες για μυθιστορήματα και νουβέλες. Ας μην ξεχνάμε τον παρηγορητικό ρόλο της τέχνης σε καιρούς δύσκολους. Σε ότι αφορά την τρομοκρατία για τον συνωστισμό στα θέατρα και τα μέτρα που πάρθηκαν, έχω να επισημάνω από την πρόσφατη πρεμιέρα που κάναμε στο Τόπος Αλλού, ότι και απολύμανση έγινε πριν την είσοδο των θεατών και θερμομετρηθήκαμε όλοι και αντισηπτικό βάλαμε και μάσκες μοιράστηκαν και η ταξιθεσία έγινε σύμφωνα με τα προβλεπόμενα μέτρα, εν αντιθέσει με τα μέσα μεταφοράς, που ακόμα είναι ο ένας πάνω στον άλλον.
Αν σου δινόταν το βήμα να ακουστείς σε ολόκληρο τον πλανήτη, ποια θα ήταν τα λόγια σου;
Αν ισχύει η θεωρία της εξέλιξης, ζητώ συγγνώμη από του πιθήκους!
Μελλοντικά θα σε δούμε κάπου; (*Η συνέντευξη δόθηκε πριν την ανακοίνωση των νέων μέτρων)
Μόλις αρχίσαμε τις παραστάσεις με τις “Ευτυχισμένες μέρες” στο Τόπος Αλλού και θα συνεχίσω κάνοντας στο ίδιο θέατρο σχεδιασμό φωτισμών και στην επόμενη παραγωγή, το “Αιμάτινο φεγγάρι” του Νίκολας Καζάν, με τους Πάνο Σκουρολιάκο, Γεωργιάννα Νταλάρα και Νίκο Καμτσή. Επίσης, έχω την χαρά να συμμετέχω για άλλη μια φορά σε μία ελληνογαλλική παραγωγή στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων”, στην παράσταση “Μέρα Σάββατο/C’ était un samedi”, βασισμένη στο διήγημα του Δημήτρη Χατζή “Σαμπεθάι Καμπιλής” και σε αφηγήσεις επιζώντων της εβραϊκής κοινότητας των Ιωαννίνων, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία της Irène Bonnaud. Η Φωτεινή Μπάνου αφηγείται την ιστορία, περνώντας απότον λόγο στο τραγούδι και πίσω στον λόγο, δίνοντας φωνή στα 11 γλυπτά αγάλματα, που δημιούργησε η Κλειώ Μακρή, υπό τους φωτισμούς του Daniel Levy. Οι παραστάσεις ξεκίνησαν τέλςο Οκτωβρίου και θα ταξιδέψουν και στο εξωτερικό τον Δεκέμβρη και τον Μάρτη. Επίσης, έχουν γίνει κάποιες συζητήσεις για να παίξω σε μία παράσταση από τον καινούριο χρόνο, αλλά λόγω της κατάστασης, όλα είναι ρευστά κι έτσι δεν μπορώ να πω περισσότερα.
Ευχαριστούμε, καλή επιτυχία σε ό,τι κι αν κάνεις!
Σας ευχαριστώ πολύ και σε εσάς καλή συνέχεια!