Μία φορά και έναν καιρό, οι γονείς του Πέτρο και της Τζίνας αποφάσισαν τους πάρουν ένα πανέμορφο Πρωτοχρονιάτικο δώρο.
Χτύπησαν το κουδούνι της πόρτας, κρύφτηκαν γρήγορα και όταν άνοιξε η πόρτα, στο κατώφλι υπήρχε ένας χνουδωτός πανέμορφος σκύλος. Τα δύο παιδιά αναπήδησαν από την χαρά τους και αγκάλιασαν τον σκύλο ξεκινώντας τα παιχνίδια! Εκείνες οι μέρες ήταν συναρπαστικές για όλους. Ο Άιγκο όπως και τον ονόμασαν είχε βρει επιτέλους την οικογένεια που έψαχνε εδώ και καιρό. Ήταν αδέσποτος και κάποιο φιλοζωικό σωματείο τον περιποιήθηκε και έψαχνε σπίτι για εκείνον πολύ καιρό.
Ο Άιγκο ήταν τόσο χαρούμενος με τα καινούρια του μπαλάκια, το πελώριο γκαζόν στον κήπο και τα χάδια των δύο παιδιών που δεν πίστευε στα μάτια του, πόσο τυχερός είχε σταθεί. Λίγες μέρες όμως μετά τις γιορτές, τα παιδιά ξεκίνησαν να μη του δίνουν σημασία, οι γονείς τον έβγαζαν στον κήπο και τον ξεχνούσαν για ώρες και μάλιστα μερικά βράδια ο Άιγκο κοιμήθηκε νηστικός. Αυτή δεν ήταν η ζωή που είχε φανταστεί. Ήταν μία νέα πραγματικότητα που τον έκανε να αισθάνεται ανεπιθύμητος.
Για μέρες πολλές προσπαθούσε να κερδίσει το ενδιαφέρον του αλλά κανένας δεν του έδινε σημασία. Απλά τον βαρέθηκαν. Δεν τον πήγαιναν βόλτα, δεν έπαιζαν μαζί του και τον άφηναν νηστικό πλέον αρκετές φορές. Ένα βράδυ ο μπαμπάς των παιδιών βγήκε στον κήπο και πήγε προς το μέρος του.
Τότε εκείνος χάρηκε αλλά δεν φανταζόταν καθόλου την συνέχεια. Λίγα λεπτά μετά, βρισκόταν μόνος του σε έναν γνωστό και πολυσύχναστο δρόμο, να βρέχεται από τη βροχή, να πεινάει και να αναρωτιέται τι έκανε λάθος και τον εγκατέλειψαν.
Σίγουρα δε του άξιζε αυτό και ευτυχώς το ίδιο βράδυ μία νεαρή γυναίκα τον φιλοξένησε στο σπίτι της και του παρείχε τα πάντα με μεγάλη αγάπη.
Στάθηκε τυχερός. Έζησε μαζί της μέχρι τα βαθιά του γεράματα με την αγάπη και τη φροντίδα, που του άξιζε.