Της Αναστασίας Γαβριελάτου
Δεν έχει φτάσει τυχαία εκεί που βρίσκεται. Η αγάπη του κοινού για εκείνη είναι απερίγραπτη και όχι άδικα. Η αγαπημένη ηθοποιός Σοφία Φιλιππίδου, αυτή τη φορά μέσα από ένα κείμενο «όνειρο» διαβεβαιώνει με τον δικό της τρόπο ότι ακόμη και σε αυτή την απρόσωπη «ουτοπία ζωής» με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σημασία έχουν οι άνθρωποι. Η αξία των ανθρώπων, τα συναισθήματά τους, η προσπάθειά τους, οι αγωνίες τους, η ανάγκη για αναγνώριση των αξιών τους και κυρίως η αναγκαιότητα της δικαιοσύνης που θα πρέπει παντοτινά να περπατά στα κλονισμένα μονοπάτια της επιβίωσης .. όσο λάσπη και αν έχουν αυτά τα μονοπάτια, όσες λακκούβες – πληγές αιμορραγούν από μέσα τους, όσο και αν βρέχει καταρρακτωδώς και βρίσκονται εκτεθειμένες οι ψυχές τους, όσο και αν ο τυφώνας φλερτάρει με τα όνειρά τους κάθε δευτερόλεπτο που μετρά αντίστροφα..
Και αυτό γιατί η δικαιοσύνη, είναι ελπίδα…Και η ελπίδα, γεννιέται όταν συναντάει κανείς Ανθρώπους με αυτή τη κριτική σκέψη. Ανθρώπους που διαθέτουν αυτή την υψηλή επιπέδου αισθητική, Ανθρώπους όπως η κυρία Φιλιππίδου.. Ας μην μακρηγορώ άλλο!
Διαβάστε το «ανατριχιαστικό» της κείμενο και αναπνεύστε ελεύθερα….«Σεβασμό» στον Άνθρωπο»…!
«Αγαπητοί φίλοι και συνεργάτες ηθοποιοί. Σας ευχαριστώ πολύ που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα μου με τόση μεγάλη προθυμία, εμπιστοσύνη και ενθουσιασμό! Έλαβα περίπου 1000 μειλ με τα πλούσια βιογραφικά σας απο όλες τις σχολές της Αθήνας (δημόσιες και ιδιωτικές), απο θεσσαλονικη, Πάτρα, Ναύπλιο, Κρήτη, Γερμανία Αγγλία και Αμερική. Άρχισα ήδη να τα μελετάω με φροντίδα ευθύνη και αγάπη-προκειμένου να επιλέξω εκείνα τα πρόσωπα που να πλησιάζουν στην ιδέα που έχω για το έργο και να είναι πιο κοντά στην αισθητική του συγγραφέα και στο όραμα μου για την παράσταση. Χρειάζομαι τρεις ηθοποιούς. Μακάρι να μπορούσα να σας δω όλους. Θα χρειαζόμασταν τότε εκατό μέρες με τις παρούσες συνθήκες, αφού μπορώ να βλέπω δέκα ηθοποιούς την ημέρα (μισή ώρα κάθε ηθοποιό.) Παρόλα αυτά θα δω όσους περισσοτέρους μπορώ.
Σήμερα στο καθημερινό περίπατο μου στο Πεδίο του Άρεως σας σκεφτόμουν όλους έντονα και φαντάστηκα μια Αριστοφανική Ουτοπία τις “Ανταριάζουσες”! Είμαστε όλοι στην Επίδαυρο. Και οι 1000: Είναι χαράματα και έχουμε αρχίσει να ανηφορίζουμε προς το θέατρο σε δυάδες με απαλές μουσικές και μουρμούρισα τραγούδια. Τα όργανα παίζουν χαμηλά να μην ταράξουν το ξύπνημα της φύσης. Κι έτσι γλυκά φτάνουμε στο θέατρο. Απλωνόμαστε στην ορχήστρα και στις θέσεις του κοινού και των επισήμων και αντί για προσευχή κάθε παιδί -απο την ανατολή μέχρι την δύση του ήλιου -διαβάζει το βιογραφικό του. Χρόνο με τον χρόνο: Τις σπουδές, τους καθηγητές, τα σεμινάρια, τα μαθήματα φωνητικής, υποκριτικής, τραγουδιού, μουσικής, χορού, ξιφασκίας, μεθόδων θεάτρου… κ.ά…Στο τέλος κάθε ηθοποιός μιλάει για τον εαυτό του την ζωή του, τις εμπειρίες του, τους έρωτες του, τα όνειρα του τις προσδοκίες του: Ελεύθερα, δυνατά, αυτοσχεδιαστικά, βακχικά!!!.Τραγουδάει, χορεύει, κλαίει γελάει… παίζει…..
Το χάπενινγκ κλείνει με “ευνοεί εάν” φαγητό κρασί και αμέτρητα τρελά φιλιά!
ΥΣ Εδώ σταματάει η ουτοπία αλλά και η εκδήλωση ενδιαφέροντος. Σας παρακαλώ μην στείλετε άλλα μελί.
Στην φωτογραφία “Το φιλί” έργο του Gustav Klimt που είναι ο αγαπημένος ζωγράφος του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου»..