Ο άνθρωπος έχει στα αλήθεια μόνο όσα δεν μπορεί να χάσει σε ένα ναυάγιο ή σε μία φωτιά, λέει μιά σοφή ινδική παροιμία. Αυτό το ήξερα, αλλά μου το θύμισε και η φονική πυρκαγιά στο Μάτι και το Κόκκινο Λιμανάκι με τις δεκάδες χαμένες ψυχές.
Δεν έφυγε από τη ζωή κανένας δικός μου ή γνωστός μου άνθρωπος μέσα στο κολαστήριο εκείνου του απογεύματος. Εκτός από εμένα γνωρίζω και πολλούς άλλους παιδικούς φίλους και φίλες ή γείτονες που σώθηκαν από θαύμα. Άκουσα συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων για το πώς σήμερα παραμένουν ζωντανοί. Λυπάμαι βαθιά αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ τι νιώθουν οι συγγενείς και φίλοι των θυμάτων. Μπορώ μόνο να προσευχηθώ βαθιά και να τιμήσω τη μνήμη τους διοργανώνοντας το ποδοσφαιρικό παιχνίδι μνήμης την Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου στις 4 και μισή το απόγευμα στο γήπεδο Νταού πάνω από τη Διασταύρωση Ραφήνας. Με την ομάδα Επίλεκτων στην οποία συμμετέχουν δημοσιογράφοι, βετεράνοι διεθνείς ποδοσφαιριστές, αστυνομικοί, δικηγόροι και βουλευτές, υπό την αιγίδα της ανθρωπιστικής οργάνωσης ”Γιατροί του Κόσμου” και προσωπικά του προέδρου Νικήτα Κανάκη.
Το πύρινο τέρας έκαψε τα πάντα στο σπίτι της ζωής μου. Δεν άφησε τίποτα από τις αναμνήσεις μου. Εξαφανίστηκε ένας ολόκληρος κόσμος. Είναι σαν να μην υπήρξα ποτέ από τις 17 Δεκεμβρίου 1964 που γεννήθηκα έως τις 23 Ιουλίου 2018 που σταμάτησε ο χρόνος. Εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως η ζωή σου αρχίζει πραγματικά όταν δεις πως έχεις μόνο μία.
Δεν έχω πια κανένα άγχος μην κλέψουν το ανεκτίμητο δημοσιογραφικό αρχείο μου 35 ετών με εφημερίδες, περιοδικά, συνεντεύξεις, άρθρα, ρεπορτάζ και οπτικοακουστικό υλικό που θα χάριζα στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Ενώσεως Συντακτών. Την ανέκδοτη φιγούρα του καραγκιόζη του 1968 υπογεγραμμένη από τον Ευγένιο Σπαθάρη. Το συλλεκτικό βιβλίο του Νάνου Βαλαωρίτη με ιδιόχειρη αφιέρωση. Το εξαιρετικό βιβλίο του Θεοδόση Τάσιου επίσης με ιδιόχειρη αφιέρωση. Το τελευταίο αντίτυπο του βιβλίου ”Φωνές” του Αργεντίνου συγγραφέα Αντόνιο Πόρτσα, αλλά και τα άλλα 664 βιβλία μου (πολλά εκ των οποίων σπάνια), που αγόραζα ένα ένα από 17 ετών.
Το σχολικό μου λεύκωμα, το τετράδιο της έκθεσης στην τρίτη λυκείου με τα κόκκινα 20άρια του φιλόλογου καθηγητή. Το τετράδιο πατριδογνωσίας της δευτέρας δημοτικού. Τα ποδοσφαιρικά μου τρόπαια, μετάλια και φωτογραφίες μιάς καριέρας 40 ετών στα γήπεδα. Την πλήρη συλλογή των κόμικς Λούκυ Λουκ. Την πλήρη συλλογή των άλμπουμ μουντιάλ (1974-2018)με τα αυτοκόλλητα της Panini. Τα 39 αυτοκινητάκια μου της παιδικής ηλικίας. Τη συλλογή γραμματοσήμων. Το πρώτο μου μαγνητόφωνο δώρο του πατέρα μου όταν πέρασα από το γυμνάσιο, στο λύκειο το 1980. Το παλτό και η γραβάτα (είχα κρατήσει την αγαπημένη) του πατέρα μου. Το φλιτζανάκι που έπινε καφέ η μητέρα μου. Η αυθεντική Μονόπολη που μου έκανε δώρο όταν τέλειωσα το δημοτικό το 1976 η αδελφή μου.Το πορτοκαλί ποτιστήρι που πότιζα τα φυτά και τις γλάστρες μου για 24 χρόνια.
Το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ιστορικής ομάδας Γκυζιακός Αθηνών που αγωνίστηκα επί 22 χρόνια και τα αριστεία ήθους στο πρωτάθλημα ΕΠΣΑ και ΜΜΕ καθώς δεν αποβλήθηκα ποτέ σε 1500 ματς. Το ανεκτίμητο σήμα του 24ου λυκείου Αθηνών που είχα στο πουλόβερ μου από κάποια παρέλαση. Η πλήρης ταινιοθήκη του λατρεμένου Θανάση Βέγγου. Οι ζωγραφιές δώρα των παιδιών του κόσμου από την 30χρονη δράση μου με τη Unicef. Το κουτί με τα ερωτικά γράμματα των εφηβικών φλερτ. Η πρώτη μου κολώνια Alain Delon από το 1980, που είχα αφήσει λίγες σταγόνες να υπάρχουν για πάντα.
Η πάνινη καρέκλα που καθόμουν κάθε απόγευμα (σαν τάμα) να ατενίσω τη θάλασσα στο Κόκκινο Λιμανάκι. Το σιδερένιο τραπεζάκι που είχε παρατήσει κάποιος στον δρόμο κι έγινε το αγαπημένο μου για να γράφω τις ανοιξιάτικες νύχτες της γαλήνης. Η αγαπημένη μαξιλάρα που κοιμόταν τα βράδια το σκυλί μου Τζούκα και το αγαπημένο μπαλάκι του σκυλιού μου Μπαλμπόα. Οι εικόνες του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων Αναργύρων που έκανα την προσευχή μου.
Ξεχνάω τόσα πολλά πράγματα που πετάγομαι στον ύπνο μου και τα θυμάμαι ένα ένα. Είναι βασανιστικό, αλλά τουλάχιστον πολεμάω να τα θυμηθώ όλα και να τα κουβαλάω για πάντα στον μάρσιπο της καρδιάς μου.
Ο αγαπημένος φίλος – αδελφός ψυχής Θανάσης Λάλας με παρότρυνε να γράψω για όσα έχασα και δεν θα ξαναδώ ποτέ. ”Γράψε Αργύρη μου για όσα έχασες και πονάς. Θα κλάψεις, θα σφιχτεί η καρδιά σου, αλλά θα λυτρωθείς. Δεν μπορείς να αποδείξεις στον κόσμο τι είχες. Ευτυχώς ελάχιστοι είναι μάρτυρες του θησαυρού σου που θα έχεις πάντα στη μνήμη σου”.
Άκουσα τον Θανάση και σπαράζοντας έγραψα για όσα έχασα. Γιατί αυτή η φωτιά απέδειξε ότι και ο παράδεισος μπορεί να καεί. Αλλά γλίτωσε το μονοπάτι προς τις αναμνήσεις μου.
Δεν φοβάμαι, το ξαναγράφω.. μην μου κλέψουν ή καταστραφεί κάτι. Γιατί δεν έχω τίποτα πια. Μόνο τη θύμηση. ‘Οσο για το Κόκκινο Λιμανάκι βιάστηκα να γράψω ”αντίο” στο περασμένο τεύχος γιατί είχα λυγίσει. Ο παράδεισος ναι μεν κάηκε, αλλά θα ξαναγεννηθεί.
Καλό Φθινόπωρο!