«Κατανόησέ με ή σε Καταβροχθίζω»
Φέτος καθηλώνει το κοινό, στον Πολυχώρο Vault..!
Ένα Θαύμα 80 λεπτών, προβληματίζει για μία ολόκληρη Ζωή..
Η παράσταση έχει ως θέμα την κακοποίηση των παιδιών. Ξεκινάει με γέλια, τραγούδι και χαμόγελα. Αισθάνεσαι ότι μόλις μπήκες σε μία κεφάτη παρέα και πως αυτό το βράδυ θα περάσεις αξέχαστα. Και περνάς αξέχαστα…γιατί φεύγεις με ταραγμένα τα βολεμένα νερά σου. Φεύγεις μη μπορώντας να δώσεις μία εξήγηση στο γιατί οι άνθρωποι γινόμαστε τόσο σκληροί .. Στο τελευταίο λεπτό της παράστασης, υποκλίνεσαι όχι μόνο στους ηθοποιούς αλλά και σε όλα αυτά τα πλάσματα που πάλεψαν με το τέρας ενός απάνθρωπου εφιάλτη και έτσι τα γέλια, τα τραγούδια, έπαψαν να υπάρχουν για πάντα…
Τώρα ανατριχιάζεις και κλείνεις το στόμα… Τώρα οφείλεις και εσύ μία συγνώμη.
Τα κορίτσια από την ομάδα «Ανδρομέδα» μας μιλούν για αυτό το έργο..
Της Αναστασίας Γαβριελάτου
.jpg)
Κορίτσια καλώς ήρθατε στο SoWhat? ! Θα συστηθείτε στους αναγνώστες μας ως «Ανδρομέδα»;
Αναστασία Τσούτση: Καλώς σας βρήκαμε! Είμαστε η Θεατρική Ομάδα Ανδρομέδα, δηλαδή η Αναστασία, η Ντίνα, η Σοφία και η Φανή. Μοιραστήκαμε κοινά όνειρα στη δραματική σχολή και επιλέξαμε να τα μοιραστούμε και μετά.
Ντίνα Κούκου: Μας συνδέει πάνω απ’ όλα μια δυνατή φιλία, αλληλοσεβασμός, αλλά και κοινές ανησυχίες και προβληματισμοί… Έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε την «Ανδρομέδα»…
Σοφία Ρούβα: …και μέσα από την τέχνη μας να καταπιανόμαστε με κοινωνικοπολιτικά ζητήματα της εποχής μας…η τέχνη μας να γίνει μέσο διαμαρτυρίας, αφορμή για κοινωνική δράση…
Φανή Γρύλλη: Με αυτό ως στόχο, και πάντα με την βοήθεια του αγαπημένου μας δασκάλου και σκηνοθέτη, Κοραή Δαμάτη, γεννήθηκε η θεατρική ομάδα Ανδρομέδα.
Λίγα λόγια για την παράσταση «Κατανόησέ με ή σε Καταβροχθίζω»;
Αναστασία Τσούτση: Πρόκειται για μαρτυρίες παιδιών απ’ όλον τον κόσμο που μας μιλούν για την κακοποίησή τους και την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους.
Ντίνα Κούκου: Οι μαρτυρίες που θα ακούσετε είναι όλες αληθινές και τα στατιστικά στοιχεία προέρχονται από έγκυρους οργανισμούς και οργανώσεις.
Φανή Γρύλλη: Παιδιά που αναγκάστηκαν – ή τα υποχρέωσαν- να δουλέψουν, να ζητιανέψουν, να κοιμηθούν στους δρόμους, να κρατήσουν ένα όπλο. Παιδιά που χτυπήθηκαν, κακοποιήθηκαν, σακατεύτηκαν. Παιδιά που βρίσκονται ανάμεσα μας, και εμείς, αλλοτριωμένοι από τους περιττούς γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας, ξεχνάμε να δούμε.
Σοφία Ρούβα: Τις ιστορίες τους τις λέμε πίσω από μεγάλες κούκλες, μάσκες, ξόανα…που έχει δημιουργήσει η υπέροχη Ελένη Σουμή υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Κοραή Δαμάτη.
Ποιός πιστεύετε είναι ο βασικός σκοπός του έργου;
Ντίνα Κούκου: Να μιλήσουμε για όλα τα παιδιά που δεν βιώνουν όπως θα έπρεπε την ανήλικη ζωή τους… Να τους δώσουμε τη φωνή μας να ακουστούν…
Αναστασία Τσούτση: …και να αντιληφθούμε όλοι μας τη βαρύτητα και τον αντίκτυπο που έχει η οποιαδήποτε πράξη μας ή πιο σωστά, η έλλειψη πράξης μας.
Φανή Γρύλλη: …Το παιδί αποτελεί το μέλλον κάθε κοινωνίας. Οι εμπειρίες και τα βιώματά τους θα διαμορφώσουν τους μελλοντικούς ενήλικες, αυτούς που θα έχουν το μέλλον του πλανήτη στα χέρια τους.
.jpg)
Έχετε ελπίδες ότι ίσως κάποια μέρα, τεθεί ένα τέλος στην κακοποίηση των αμέτρητων ανυπεράσπιστων παιδιών και αν ναι με ποιον τρόπο;
Ντίνα Κούκου: Πιστεύω ότι οι άνθρωποι και ειδικότερα οι νέοι, έχουμε χάσει την ελπίδα, την Ιδέα, το «μεγάλο όνειρο»… εξαιτίας του «συστημικού κλοιού», που μας αλλοτριώνει καθημερινά! Πρέπει να βρούμε το κουράγιο, παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας και το αβέβαιο μέλλον, να μη χάνουμε τις ελπίδες μας… Μόνο αυτές μπορούν να μας κρατήσουν ζωντανούς, να σηκώνουμε το ανάστημά μας απέναντι στην οποιαδήποτε αδικία! Ναι, κάποια μέρα πρέπει να τεθεί ένα τέλος στην κακοποίηση των αμέτρητων ανυπεράσπιστων παιδιών.
Αναστασία Τσούτση: Είναι καθαρά στο χέρι μας! Ναι, νιώθουμε και μείς ανυπεράσπιστοι απέναντι στο σύστημα, και σε πολλές περιπτώσεις, είμαστε ανυπεράσπιστοι. Αν όμως ενωθούμε, αν συσπειρωθούμε και παλέψουμε ο καθένας με τα μέσα του και ο ένας για τον άλλο, τότε σίγουρα υπάρχει ελπίδα.
Φανή Γρύλλη: Παρ’ όλο που το μέλλον φαντάζει σκοτεινό, όλο και περισσότερες πρωτοβουλίες που στηρίζουν τα παιδιά εμφανίζονται. Ο κόσμος ενημερώνεται και ενδιαφέρεται, κι αυτό είναι ελπιδοφόρο. Ωστόσο, για να μπορέσει να επιτευχθεί μια ουσιαστική αλλαγή, πρέπει να υπάρξουν αντίστοιχα και οι ανάλογες κυβερνητικές κινητοποιήσεις.
Τι απαντάτε σε εκείνους που πιστεύουν ότι ο κόσμος δεν αλλάζει;
Σοφία Ρούβα: Ο κόσμος αποτελείται από εμάς….
Αναστασία Τσούτση: …άρα, αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος σκέψης μας, να αλλάξει η στάση μας απέναντι στα πράγματα. Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι η τάξη των πραγμάτων είναι φυσική, ότι δεν μπορεί να αλλάξει, ότι τα πράγματα έτσι είναι και έτσι θα πρέπει να μείνουν. Αυτό ξεκινάει είτε από πεποίθηση, είτε από άγνοια, και στις δύο περιπτώσεις, από βαθιά έλλειψη παιδείας.
Ντίνα Κούκου: …Επιβάλλεται να αναθεωρήσουμε, να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος και του παρόντος…μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο, ένα βιώσιμο μέλλον…κι όσο πιο σύντομα τόσο καλύτερα για την ανθρωπότητα!
Λόγω της σοβαρότητας του θέματος, κατά τη διάρκεια της παράστασης, το κοινό ”βαριανασαίνει” κυριολεκτικά καθώς καθηλώνετε στο βήμα της Αλήθειας την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια παιδιά στον πλανήτη. Τι αίσθηση σας προκαλεί αυτή η αντίδραση του κοινού;
Αναστασία Τσούτση:…Σε αυτή τη «σχέση» δεν πάσχει μόνο η μία πλευρά αλλά και η άλλη. Είμαστε μαζί με τους θεατές σε αυτό το ταξίδι. Εμείς τους παίρνουμε από το χέρι και κάνουμε την αρχή, αλλά ταξιδεύουμε πλάι πλάι.
Σοφία Ρούβα: Η αντιμετώπιση μιας τέτοιας αλήθειας είναι βαριά, και σου αφήνει εξίσου ένα μεγάλο βάρος στο στήθος. Ερχόμαστε, όντως, και οι ίδιες αντιμέτωπες με αυτό καθημερινά.
Φανή Γρύλλη: Θέλουμε το κοινό να προβληματίζεται μέσα στην αίθουσα, αλλά πιο πολύ θέλουμε να αφήσει τον προβληματισμό του να αλλάξει την καθημερινότητά του. Το βαριανάσεμα της παράστασης, μετά γίνεται θετική σκέψη.
Ντίνα Κούκου: …Κάποια από τα παιδιά, που έχουμε συμπεριλάβει τις μαρτυρίες τους στο κείμενο της παράστασης, αναφέρουν ότι «ο κόσμος μας χρωστάει μια συγνώμη για όλα αυτά που ζήσαμε άθελά μας!». Άρα, από αυτήν την αντίδραση του κοινού συμπεραίνουμε ότι «ναι, ο κόσμος αναγνωρίζει ότι τους χρωστάμε μια συγνώμη!»
Θα μας πείτε λίγα λόγια για τον Κοραή Δαμάτη;
Αναστασία Τσούτση: Για την καριέρα και την αξιοθαύμαστη πορεία του δεν χρειάζεται να πω κάτι, το έργο του μιλάει από μόνο του. Εμείς, είχαμε την τύχη να τον έχουμε δάσκαλο στη δραματική σχολή, και την ακόμη μεγαλύτερη τύχη να δεχτεί να αναλάβει σκηνοθετικά και την πρώτη δουλειά της Ανδρομέδας, τις «Γυναίκες από Χώμα», αλλά και την δεύτερη φέτος. Είναι για μας τιμή και χαρά μεγάλη που στέκεται δίπλα μας, που μας βοηθάει να προοδεύουμε, να μαθαίνουμε πράγματα, που πιστεύει σε εμάς και στο όνειρό μας και απλόχερα μας δίνει τις γνώσεις και τις εμπειρίες του. Πραγματικά είναι μεγάλη τύχη ένας νέος ηθοποιός να συνεργάζεται με έναν τόσο σημαντικό καλλιτέχνη.
Ντίνα Κούκου: Ο Κοραής Δαμάτης είναι, αποδεδειγμένα, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης και δάσκαλος του θεάτρου, με αισθητική, κριτική σκέψη που διαφαίνεται πάντα στις σκηνοθεσίες του και με πλούσια βιώματα που σε καθηλώνουν στο άκουσμά τους. Είναι, τουλάχιστον, τιμή μας να μας μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις και τις εμπειρίες του. Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες!
Φανή Γρύλλη: Η συνεργασία μαζί του μας δίνει την ευκαιρία να παρατηρήσουμε πώς γίνεται, όχι απλά το στήσιμο μιας παράστασης, αλλά ενός ολόκληρου κόσμου!
Υπάρχουν και άντρες στη παρέα σας. Πώς προέκυψε η συνεργασία και με ποιο μαγικό τρόπο δέσατε τόσο;
Αναστασία Τσούτση: Έχουμε ένα κοινό και με τους τρεις, προερχόμαστε από την ίδια δραματική σχολή, την Αθηναϊκή Σκηνή. Με τον Δημήτρη και τον Αντώνη είμαστε χρόνια φίλοι, κι έχουμε ξανασυνεργαστεί. Τους γνωρίζαμε ήδη, λοιπόν, πιστεύαμε ήδη στις ικανότητες τους και είχαμε και έχουμε κοινές ανησυχίες…
Ντίνα Κούκου: …Βεβαίως, ξέραμε και τον Γιάννη από πριν, λόγω της σχολής, όπως είπε η Αναστασία, παρ’ ότι φοιτήσαμε σε διαφορετικά έτη, και γνωρίζαμε ήδη ότι είναι ένα εξαιρετικό παιδί, με φιλότιμο, πειθαρχία και εργατικότητα!
Φανή Γρύλλη: Η γνωριμία και η φιλιά μας και με τα τρία αγόρια, σίγουρα βοήθησε πολύ στην επικοινωνία μας πάνω στη σκηνή.
Υπήρξαν στιγμές κατά τη διάρκεια της πρόβας που λυγίσατε και εσείς οι ίδιοι ηθοποιοί από τη συγκίνηση και αν ναι, σε ποιο σημείο;
Σοφία Ρούβα: Όλοι μας βρεθήκαμε βαθιά συγκινημένοι στις πρόβες αλλά και νωρίτερα, κάνοντας την έρευνα και ανακαλύπτοντας όλες αυτές τις ιστορίες…
Αναστασία Τσούτση: Ναι… Αρκετές φορές, σε αρκετά σημεία, είτε προφανή είτε λιγότερο προφανή. Για λόγους που άλλοτε καταλαβαίναμε, κι άλλοτε αισθανόμασταν.
Φανή Γρύλλη: Τα σημεία τα οποία ίσως μας “λύγισαν” περισσότερο, είναι αυτά που για κάποιο λόγο μπορεί να πλησίασαν τα προσωπικά μας βιώματα. Βέβαια, όλες οι μαρτυρίες είναι το ίδιο σκληρές, παρόλα αυτά, μια βαθιά τρυφερότητα και κατανόηση μάς συντροφεύει απ’ την αρχή έως το τέλος της παράστασης.
Ο τίτλος της παράστασης αποτελεί μυστήριο για κάποιον που δεν υποψιάζεται την υπόθεση… Ποιά η αλήθεια του τίτλου αυτού;
Αναστασία Τσούτση: Οποιοδήποτε γεγονός δεν του αφιερώνουμε χρόνο για να το κατανοήσουμε, και επιλέγουμε να το προσπεράσουμε ή να το ξεχάσουμε, δεν εξαφανίζεται δια μαγείας, δεν παύει, ξαφνικά, να υπάρχει. Επιστρέφει. Επιστρέφει μια μέρα με την ίδια, ή άλλη μορφή, για να μας «καταβροχθίσει».
Ντίνα Κούκου:Άλλωστε, υπάρχει περίπτωση, κάποιο θύμα, για να μπορέσει να επιβιώσει, να γίνει ένας σκληρός άνθρωπος…από κει και πέρα εύκολα μεταλλάσσεται σε έναν μελλοντικό θύτη.
Σας παρακαλώ μέσα από τη καρδιά μου, να βρείτε ένα τρόπο εδώ και τώρα, να πείσετε όλους όσους μας διαβάζουν να δουν αυτή την τόσο καθηλωτική παράσταση. Κάντε το εφικτό! Τι θα τους λέγατε;
Αναστασία Τσούτση: Ελάτε, πάμε ένα ταξίδι στον υπόλοιπο κόσμο, να ακούσουμε φωνές που δεν έχουν τη δυνατότητα να ακουστούν, να αναλογιστούμε τη θέση μας και την «τύχη» μας, και ενωμένοι και δυνατότεροι να προχωρήσουμε μαζί.
Φανή Γρύλλη: …Μην γυρίζετε την πλάτη στο μέλλον. Όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε να μετατρέψουμε το αύριο σε κάτι καλύτερο απ’ το σήμερα.
Ντίνα Κούκου: Ελάτε. Ας μην προσπερνάμε την είδηση της κακοποίησης των παιδιών, ας μη τρομάζουμε να αντιμετωπίσουμε την σκληρή πραγματικότητα, ας μη φοβόμαστε να μιλάμε…ελάτε, μπορούμε να αγκαλιάσουμε τα παιδιά όλοι μαζί!
Σοφία Ρούβα: Το μέλλον ανήκει στα παιδιά, ελάτε να τα ακούσετε, όχι εμάς, αυτά!
Λίγα λόγια από τον σκηνοθέτη της παράστασης, Κοραή Δαμάτη..
.jpg)
Πόσο υπερήφανος μπορεί να αισθάνεστε για αυτή την παράσταση;
Πολύ υπερήφανος!
Πώς καταφέρατε με τόσα λιγοστά μέσα να παρουσιάσετε ένα τόσο εκπληκτικό έργο;
Πολλές σημαντικές στιγμές, η όλη προετοιμασία αυτής της παράστασης. Από το πρακτικό της μέρος…τα αλλεπάλληλα στάδια κατασκευής των σκηνικών, των κουκλών, των μασκών…μέχρι το πώς δοκιμάζαμε και ξαναδοκιμάζαμε να δώσουμε ζωή στα παιδιά-κούκλες, στις μάσκες,…πώς να κινηθούμε στο χώρο, να κρατήσουμε τον ρυθμό που μας επιβαλλόταν μέσα απ’ τους ίδιους τους μικρούς ήρωες…η μουσική που φτιαχνόταν μαζί μας στις πρόβες, την ακούγαμε και γίνονταν αλλαγές,…και πολλές συγκινήσεις, και πολλές σκέψεις, κι απογοητεύσεις και πάλι απ’ την αρχή… Μια μεγάλη αναταραχή η συνάντησή μας με όλα αυτά τα παιδιά. Αναταραχή και μαζί γαλήνη όταν πετυχαίναμε να ‘‘ζωντανέψουμε’’ κομμάτια απ’ τη ζωή τους.
Είστε ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα;
Ναι. Πολύ. Αισθάνομαι ότι κάναμε κάτι χρήσιμο, κάτι που το θέλαμε όλοι πολύ, που το πιστεύαμε πάρα πολύ.
Πώς κρίνετε στις μέρες μας, την ”Σιωπή των Καλών Ανθρώπων”…;
Απάνθρωπη, εγκληματική, απάνθρωπη!
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ!
https://www.viva.gr/tickets/theater/polyxoros-vault/katanoise-me-i-se-katavroxthizo/