Νία Φώη: «Τι ζούμε ρε φίλε…»

Νιώθω σαν να κάνω ένα τουρ στο άπειρο του χρόνου και του χώρου, σε παράλληλα σύμπαντα και εγώ, και εσύ πλέκουμε το νήμα…  Είπε ο χρόνο-ταξιδευτής του νου και άρχισε τις σημειώσεις του.

Η ανθρώπινη επικοινωνία εμπεριέχει τόση δυναμική; Δέχεται από παντού επίθεση.  Αν το σκεφτούμε από κάποια πλευρά,  το παρελθόν αποτελείται από ένα μάτσο ‘λόγια’ (την ομιλία) και γεωγραφικά Location. (τοποθεσίες, σπίτι, έξω, δουλειά, δρόμος κτλ.) Δηλαδή βρισκόμαστε κάπου και γενικά ανταλλάζουμε ‘λόγια’ δηλ επικοινωνούμε, άρα αυτά που λέμε μας κινούν. 

Εν αρχή ο λόγος και εδώ.

– Μάλιστα, έτσι είναι- ακούγεται η σκέψη του να λέει και αμέσως σκύβει πάλι πάνω στα χαρτιά.

Από το ένα σημείο στο άλλο, κινούμαστε συνεχώς.  Τα ‘λόγια’ αυτά, αυτή η επικοινωνία όποια και να είναι, μας πάει παρακάτω, μας κινεί. Αυτά τα λόγια, αυτές οι αποφάσεις, αυτές οι επιλογές, . Και ο χρόνος κυλά. Ξέρουμε για τον άνθρωπο που πια δεν είναι κοντά στη φύση και τώρα θα γράφουμε και θα μαθαίνουμε για τον άνθρωπο που δεν είναι κοντά στον άνθρωπο… ένας μικρός παραλογισμός…  

Επικοινωνία από απόσταση και με προφυλάξεις παντός τύπου, είναι η νέα μόδα και η νέα κανονικότητα, ασχέτως πως εξελιχθεί η κατάσταση. Με τον φόβο του συνανθρώπου που ίσως, μπορεί και να κουβαλά μικρόβιο!  Κάνουμε πως προστατεύουμε το σώμα μας από έναν Ιό  και νοσούμε μέσα στο νου παλεύοντας το.  Ακόμα αρνούμαστε να καταλάβουμε πως είμαστε και σώμα και πνεύμα.  Η ψυχή του ανθρώπου και η επικοινωνία μεταξύ μας, το άγγιγμα η κουβέντα και η αγάπη και τα ‘λογια’ νοσούν όσο εμείς.. φοβόμαστε τον συνάνθρωπο μας και την αλήθεια. Τα μικρόβια υπάρχουν  για το σώμα, μα δημιουργούνται και στο μυαλό.  Ένας ιός που σκορπά  τρόμο απέναντι σε μια ζωή που δεν θα έχει νόημα να ζήσουμε. 

Πρέπει να κοιτάξουμε τις βάσεις με τις οποίες χτιζουμε αυτή τη ‘νέα τάξη’. Χρειάζεται μια ισορροπία που μάλλον έχουμε ξεχάσει.  Χάνοντας το ένα, πάσχει το άλλο.  Αυτή τη στιγμή στο κόσμο έχουμε τα θέματα της υγείας μας (μακροζωίας κυρίως) αλλά και της σωφροσύνης μας, της λογικής μας, των αξιών μας, και εκεί έχουμε όλοι μπερδευτεί με άλλου είδους μάσκες.  

Αν χαθεί η ισορροπία του νου και του σώματος,  κινδυνεύει και η παγκόσμια πνευματική και ψυχική υγεία με βεβαιότητα.  

 

Η λογική μας, η αντιληπτικότητα μας και ο ίδιος ο λόγος της ύπαρξης μας, κλονίζεται επικίνδυνα αν συνεχίσουμε να μην δίνουμε σημασία στην ισορροπία αυτή.  Η θεραπεία προς την ευτυχία, είναι και μέσα και έξω. Θα βρισκόμαστε σε κατάληψη ηλιθίων εντός λίγων χρόνων.

-Χάχα οκ ίσως υπερβάλω… Οικιοθελώς θα τα κάνουμε όλα.-  

 Δεν μιλάμε για ολική αποστείρωση ακόμα. ΟΧΙ. Ακόμα κινούμαστε σχετικά ελεύθεροι και πιστεύουμε ότι το μικρόβιο δεν είναι στο οξυγόνο ( στον αέρα που αναπνέουμε) τουλάχιστον.  Ακόμα αγκαλιάζουμε στα σπίτια, σβήνουμε το φως στο σκοτάδι να χαϊδέψουμε, και προσμένουμε να συνευρεθούμε με άλλους στον ίδιο χώρο…

Χμ..και αν μας έλεγαν ότι ήταν και στον αέρα;

-Ναι! Αυτό είναι ένα άλλο πλαίσιο σκέψης …χρειάζεται…

 Λοιπόν, αν όλο αυτό πλέον δε μαζεύετε μα εξαπλώνεται στον αέρα…… τι θα γινόταν; Οι μάσκες μας θα ήταν για όλο το κεφάλι και θα υπήρχαν καταστήματα οξυγόνου στους δρόμους, κάτι σα να φουλάρεις το αμάξι βενζίνη για ένα ταξίδι μακρινό. Τύπου 2 μέρες καθαρό αέρα, χωρίς μικρόβια, χωρίς κανένα άλλο ξένο σώμα 20 ευρώ., αποστειρωμένα δωμάτια λευκά και ειδικά γάντια βαθιάς αίσθησης για τις ανάγκες τρυφερότητας που έχει ο άνθρωπος για να ζήσει.  Μα τι φαντασίες είναι αυτές που γράφω; Η μήπως είναι μια ιδέα  τραβηγμένη η οποία όμως θα μας δώσει μια πιο ευρύτερη οπτική των πραγμάτων; Ποια είναι τα όρια μας για το πόλεμο κατά του θανάτου; Τι αξίες θα θυσιάσουμε; Και τελικά ο άνθρωπος χωρίς τις αξίες του υπάρχει; Είναι άνθρωπος; Η κατάσταση αυτή και η κοινωνική απομόνωση που επιβάλλεται θα έχει τα αποτελέσματα της. 

Σπάει η συνήθεια ετών στους ανθρώπους και στον τρόπο επικοινωνίας τους. Μια άλλη συνήθεια σταδιακά παίρνει την θέση του παλιού και μικροβιολογικά επικίνδυνου τρόπου συναναστροφής.

– Μάλιστα, έτσι είναι – μουρμουρίζει απόλυτα και αμέσως σκύβει πάλι πάνω στις μελέτες του.

 

Ο Άνθρωπος είναι φτιαγμένος με τέτοιο τρόπο που στην απομόνωση,  μπορεί και απλά να πεθάνει.  Όταν λοιπόν σπέρνει κανείς την ιδέα της απομόνωσης στο όνομα της υγείας, ξυπνά το ένστικτο της επιβίωσης μας. Όταν όμως είμαστε στον αυτόματο της αυτοπροστασίας μας, με τον φόβο σύμβουλο, το τιμόνι δεν γυρίζει, και δεν βλέπουμε  την ευρύτερη πραγματικότητα, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, ειδικά σε ένα τέτοιο συλλογικό επίπεδο για το οποίο μιλάμε, πράγμα όμως και απόλυτα χαοτικό.

Θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλήξουμε στις ανθρώπινες αυτές αξίες  για τις οποίες αξίζει να πεθάνουμε. Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Γιατί έτσι και αλλιώς θα πεθάνουμε.  Κάποιοι υποστηρίζουν πως το σώμα ( η ύλη μας) είναι ένα μηχάνημα που επισκευάζεται και μπορεί να κερδίσει το θάνατο, κάποιοι ότι το σώμα είναι ένα κανάλι  αισθήσεων με αρχή, μέση και τέλος. Κάποιοι ότι το σώμα βρίσκεται μέσα στο πνεύμα. (το άυλο)-διαχρονικότατη ερώτηση και πάντα η ίδια απάντηση.  

 

Παίζει ρόλο πως θα πεθάνουμε η πότε; Αν είναι έτσι η αλλιώς; Έτσι και αλλιώς,  θα μας σκοτώσει ο χρόνος. Με ποιο υπαρξιακό φόβο τα έχει βάλει αυτή τη φορά η ανθρωπότητα και επιδιώκει να σταματήσει το χρόνο και να κάνει lockdown και shutdown σε όλα; Θέλουμε να πάθουμε ανοσία στην φύση; Να κερδίσουμε το θάνατο; Η μόνο την πανδημία;

 Ίσως το μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα που έγινε ποτέ η παγκόσμια καραντίνα. Δόθηκε ο χρόνος να ειπωθούν και άλλα ‘λόγια’ πιο βαθειά γιατί τα “Location” μας ήταν στάσιμα και ο χρόνος για έρευνα δικός μας.  Τόσες διάσπαρτες  σκέψεις, όλες αλληλένδετες μεταξύ τους.    

 

Εκεί όπου ακόμα υπάρχει η αλήθεια και χορεύει μέσα στα ‘λόγια’ από location σε location, κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκονται απαντήσεις. 

Μεταδώστε την αλήθεια σας. Μη φοβάστε να νιώσετε, να πείτε τις σκέψεις σας, να υποστηρίξετε τη ζωή σας, κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη.  Αυτό, η καλοσύνη, και η απλότητα είναι η επανάσταση που χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Ας γίνουμε τα ΜΜΕ μόνοι μας. Ας μην χαθούμε μέσα σε όλο αυτό και γίνουμε θύματα, και ακόλουθοι των ‘ανωτέρων’ μας, ας παραμείνουμε δημιουργοί της κανονικότητας μας.  Αυτή η κανονικότητα που βλέπω γύρω μου σήμερα, απομονώνει τον άνθρωπο, τον εξευτελίζει και του αφαιρει το δικαίωμα να βιώσει την ζωή ως  ηδονή, απόλαυση, ταξίδι, πάθος, ερώτα. Κυριεύει ο φόβος, ας κυριέψει η ανθρωπιά αυτή τη φορά.  

 Γιατί να θέλουμε όλοι τόσο ζωή να μαζέψουμε αλλά να μη την ζούμε; Οξύμωρο. Ένας παγκόσμιος πόλεμος μέτρων για να μη πεθάνουμε, αλλά σκλαβιά των εκφράσεων  και νέων συνηθειών παντού για να μη ζήσουμε.  Οξύμωρο. Επενδύστε στις σχέσεις σας με τους άλλους, στην προσφορά, στην καλοσύνη, και στην αγάπη, εκεί θα μάθετε τι συμβαίνει, μέσα από τη ζωή του καθένα.  Επενδύστε στο χιούμορ… τι ζούμε ρε φίλε; Γελάστε με τη βλακεία μας που κυριεύει, κεράστε έναν καφέ τον διπλανό σας, πάτε έναν περίπατο με ένα νέο φίλο. Κάπου, κάπως κάποτε, δεν θα καταλάβουμε πως, θα μας βάλουν την μεγάλη μάσκα την στρογγυλή με το οξυγόνο (καθαρό αέρα)… Προλάβετε λοιπόν να πείτε ‘λόγια’ όμορφα και να βρεθείτε εκεί που το λέει η καρδιά σας… όχι απλά σε ένα Location.

Συμπέρασμα μελέτης ημέρας: κανένα