Μία αποκλειστική συνέντευξη παραχώρησε στο περιοδικό SoWhat? και στην Αναστασία Γαβριελάτου ο ηθοποιός – σκηνοθέτης Γιώργος Βούλγαρης.
Αυθόρμητος και ειλικρινής στέκεται σε αλήθειες και γεγονότα που προβληματίζουν, δίχως να μασάει τα λόγια του!
Απολαύστε τη συνέντευξη η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό SoWhat?, που κυκλοφορεί στην Ανατολική Αττική!
1..Καλώς ήρθες στο SoWhat?! Πώς είσαι αυτή τη περίοδο… για εσένα ξεκινά μια νέα χρονιά;
Καλώς σας αντάμωσα.Δεδομένου της δύσκολης κατάστασης που όλοι μας βιώνουμε και ερχόμενος από τα πιο «σκληρά» καλοκαίρια που έχει βιώσει ο τόπος αυτός, μπορώ ακόμα να πω “Δόξα Τω Θεώ” είμαι ακόμα καλά! Ναι, τυπικά ξεκινάει μία «νέα χρονιά» προσαρμοσμένη στις ανάγκες της εποχής σε ό,τι αφορά τις επαγγελματικές μου δραστηριότητες.
2. Πως επηρέασε ο covid τη ζωή σου επαγγελματικά & προσωπικά;
Σε προσωπικό επίπεδο, το μόνο που μου στέρησε ήταν η ανεμελιά που έγκειται σε ένα φιλί, σε μια αγκαλιά, σε ένα αυθόρμητο άγγιγμα καθ’ότι σαν φύση ήμουν ιδιαίτερα εκδηλωτικός, όχι μόνο στον κλειστό οικογενειακό και φιλικό μου κύκλο, αλλά προς όλους. Πάντα πίστευα στην ευεργεσία που έχει η δύναμη του να αγγίζεις.Τώρα όμως «φοβάμαι» στην αυθόρμητη έκφραση της ανάγκης μου αυτής.Επαγγελματικά, τα αποτελέσματα της παανδημίας ειδικά στον χώρο των τεχνών, ήταν και είναι μακροπρόθεσμα.Ακόμα και τώρα, υπάρχει μια θολή κατάσταση που, ναι, έχουμε προσαρμοστεί οι περισσοτέροι , αλλά καλούμαστε άλλη μία χρονιά να κολυμπήσουμε σε αχαρτογράφητα νερά.
3. Θεωρείς ότι ο χώρος του θεάτρου αδικήθηκε με την πανδημία και αν ναι γιατί;
Με ρωτάτε το αυτονόητο. Δεν αδικήθηκε απλά…Απαξιώθηκε… χλευάστηκε!Kαι δυστυχώς, απεδείχθη με τον πιο άχαρο και σκληρό τρόπο η καθολική έλλειψη μέριμνας των κυβερνώντων έναντι όλου του καλλιτεχνικού κόσμου και όσων εργάζονται σε αυτόν τον τομέα. Ακόμα και τώρα εξακολουθεί να είναι μια κρίση άνευ προηγουμένου οπου δεν υπάρχει κρατική στήριξη (παρά μόνο στους λίγους ,στους «εκλεκτούς») και δεν γίνεται κάτι καθολικά ουσιαστικό για να αντιμετωπιστεί.Το Υπουργείο Πολιτισμού και η Κα Μενδώνη (που την θεωρώ απόλυτα υπεύθυνη για την οικονομική εξαθλίωση που βίωσε ο κλάδος του θεάτρου και του πολιτισμού εν γένει), παραμένει ακόμα απλά θεατής σε αυτή την καταστροφική συνθήκη, δυστυχώς! Το πρόβλημα δεν θα λυθεί με την επιδοματική πολιτική των €534 ούτε με τονδιαχωρισμό των θεατών σε εμβολιασμένους και μη.
4. Θέατρο ή σινεμά;
Το θέατρο αναμφισβήτητα είναι ο πυρήνας της καλλιτεχνικής μου ύπαρξης. Το θέατρο είναι η μητέρα των τεχνών, εκεί όπου όλα αρχίζουν και τελειώνουν, οπότε δεν τίθεται μέτρο σύγκρισης με τον κινηματογράφο, τον οποίο σαφέστατα αγαπώ για πολύ διαφορετικούς λογους.Στον κινηματογράφο σου δίνεται η δυνατότητα να δημιουργήσεις σε πιο στενά πλαίσια απ’ότι στο θέατρο, καθώς όλα εξαρτώνται κυρίως από τεχνικά πράγματα όπως το μοντάζ, το φως, η φωτογραφία που μπορεί να υπάρξει ή η τοποθέτηση της κάμερας και φυσικά από έναν άνθρωπο που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, τον σκηνοθέτη. Σε αντίθεση μ’ όλα αυτά, το θέατρο μπορεί να δημιουργήσει σε έναν ηθοποιό ή σκηνοθέτη ασύλληπτα συναισθήματα μέσω της ειλικρίνειας και της αμεσότητας που δημιουργούνται. Στο θέατρο δημιουργείς, καταθέτεις την ψυχή σου και συγκεκριμένα εκείνη τη στιγμή καταθέτεις κάθε κύτταρο του κορμιού σου, δεν υπάρχει δεύτερη στιγμή για να διορθώσεις κάτι όπως στον κινηματογράφο.
5. Σε παρακολουθήσαμε πρόσφατα στα κοινωνικά μέσα να δηλώνεις την αγωνία και την αγανάκτησή σου αναφορικά με τις πυρκαγιές. Τι πιστεύεις ότι φταίει και τι θα μπορούσε να αλλάξει;
Πόσο με θυμώνει όλο αυτό ακόμα…Πόση θλίψη μου προκαλεί όλη αυτή η καταστροφή!Δυστυχώς τα δάση, τα ζώα, και όλοι οι φυσικοί πόροι δεν «ψηφίζουν», με αποτέλεσμα να αφήνονται έρμαια σε κάθε φαιδρή ανίκανη κυβέρνηση .Τώρα τι φταίει… Το ξερό μας το κεφάλι φταίει.Μία κοινωνία που οι ηθικές της αξίες παρέδωσαν ηνία στον κυνισμό, στην επιδειξιμανία, στην ευκολία, στη φαιδρότητα του εφήμερου, ένας λαός βυθισμένος στο tick tock, στο instagram, στο facebook, έδωσε την δύναμη σε ηγέτες ολοκληρωτικά ανίκανους και απρόθυμους, να προστατέψουν, να οδηγήσουν, να εμπνεύσουν… να βγαίνουν οι υπεύθυνοι ανερυθρίαστοι μπροστά στις κάμερες και να μιλάνε σε κάθε καταστροφή για «ακραία καιρικά φαινόμενα», για τις ευθύνες που έχουν οι πολίτες και όχι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τις καταστάσεις. Να φταίνε, δηλαδή, όλοι οι άλλοι και όλα τα άλλα , εκτός από τους ίδιους, που στο μεταξύ να αυτοσυγχαίρονται για την άψογη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού που πέτυχαν.Τι ζούμε, Θεέ μου!!!
6. Έκανες ή θα κάνεις το εμβόλιο;
Το έκανα το εμβόλιο. Και τις δύο δόσεις. Μέχρι όμως να πάρω αυτή την απόφαση δυσκολεύτηκα πολύ, τολμώ να ομολογήσω.Δεν με βοήθησε καθόλου αυτή η “ήξεις αφήξεις” επικοινωνιακή αντιμετώπιση της πανδημίας από τους λοιμωξιολόγους και εν γένει από τους κυβερνώντες.Αντίθετα με μπέρδεψε, με φόβισε!Ενα μεγάλο ποσοστό των ανεμβολίαστων πολιτών οφείλεται σε εκείνους. Έχουν τρομάξει και μπερδέψει τον κόσμο.
7. Πως θα ήθελες να είσαι σε μερικά χρόνια;
Γαλήνιος, σώμα και ψυχή.Με τις περισσότερες της ζωής μου σταθερές, αλώβητες.
8. Ποια η τοποθέτησή σου σχετικά με τις καταγγελίες στον χώρο του θεάτρου; Ξαφνιάστηκες;
Επιτέλους, ήρθε αυτή η ώρα.Η ώρα να τελειώσουμε με όλα αυτά και να δημιουργήσουμε την κοινωνία που χρόνια τώρα μέσω της τέχνης οραματιζόμαστε. Μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης, σεβασμού και παιδείας.Πάντως “διασκεδάζω” αφάνταστα με εκείνους που για χάρη εξυγίανσης του θεάτρου, βρήκαν την ευκαιρία να σπεύσουν να ασκήσουν κριτική για να μην κριθούν οι ίδιοι.Ξεχνάνε τον τρόπο που εδραιώθηκαν στους χώρους που αντιπροσωπεύουν. Απίστευτη υποκρισία και στρουθοκαμηλισμός. Η λέξη αξιοκρατία έλειπε, λείπει και θα λείπει από την ηθική τους. Ας σταματήσουν να παίζουν με τη νοημοσύνη μας και να αφήσουν το θεσμικό μας όργανο, το πειθαρχικό μας όργανο και τη δικαιοσύνη να κάνουν τη δουλειά τους.
9. Θα μας πεις αν υπάρχει κάποια δουλειά που ετοιμάζεις αυτή τη περίοδο;
Μαζί με τον από χρόνια συνεργάτη μου Γιάννη Μακρυνόρη που σκηνοθετούμε από κοινού και δημιουργούμε τις δικές μας παραγωγές, γράψαμε το νέο μας θεατρικό έργο την περίοδο της καραντίνας, εμπνευσμένο από πραγματικά περιστατικά κακοποίησης γυναικών.Ο τίτλος του έργου, “Κραυγές”, με έναν πολυπληθή θίασο και την αιγίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου “Προφήτης Ηλίας” που θα ανέβει στο θέατρο “Μ. Μερκούρη” στην Γλυφάδα (πρώτα Ο Θεός) τον Νοέμβριο.Παράλληλα, έχουμε αναλάβει την σκηνοθετική καθοδήγηση του βραβευμένου έργου της Στέλλας Χατζή, “LUCY FAIR”, με την ομάδα ”Επί Κειμένου” που προορίζεται να ανέβει τον χειμώνα του ‘22.Κινηματογραφικά, συμμετέχω στο ”ΤΙΣΙΣ – Το Καταραμένο Παιδί”, μια σκοτεινή ταινία φαντασίας σε σκηνοθεσία και σενάριο του Γιώργου Ευαγγελόπουλου με εκλεκτούς συναδέλφους όπως την Κα. Μαρία Αλιφέρη, τον Κωστή Σαββιδάκη, την Φλωρεντία Μπέμπη, τη Χρύσα Μαρκατά, τον Βασίλη Σαμαριτάκη κ.ά.
Μια ταινία που ο χρόνος γυρισμάτων κράτησε 5 ολόκληρα χρόνια για να φανεί επί της οθόνης η πραγματική πάροδος των χρόνων στους ήρωες και άλλες λεπτομέρειες που δεν γίνεται να αποκαλύψω.Όλα αυτά, Covid-19, λοιμωξιολόγωνκαι κυβέρνησης επιτρεπόντων!Και συνεχίζω να γράφω στην στήλη ”Βουλγαροκτόνος” για το θέατρο και τον πολιτισμό (χώρις να χαϊδεύω αυτιά) στη μηνιαία έντυπη και διαδικτυακή εφημερίδα ”Δήμος και Πολιτεία”.
10. Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι σε αυτόν τον κόσμο αύριο το πρωί, τι θα ήταν αυτό;
Δύο πράγματα μου έρχονται στο μυαλό.Ενσυναίσθηση. Η μόνη λύση για να γίνει ο κόσμος καλύτερος!
Και θα χάριζα ξανά ζωή στον μέγα Μίκη Θεοδωράκη της γόνιμής του περιόδου γιατί η χώρα, ειδικά τώρα, τον έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Αυτός ο άνθρωπος είχε το χάρισμα να ενώνει τον κόσμο σαν μία γροθιά!