Γράφει η Αναστασία Γαβριελάτου
Η θάλασσα πάντα θα σε περιμένει. Όπως εκείνη αλλάζει διάθεση και όψη, άλλωτε φουρτουνιάζει, άλλωτε ηρεμεί, έτσι και η ζωή ποτέ δεν παραμένει στον ίδιο ρυθμό. Μία άσπρο μία μαύρο, πάντα κάτι αλλάζει, πάντα κάτι γκρεμίζεται και κάτι άλλο το αντικαθιστά χωρίς να γίνεται πάντοτε κατανοητός ο τρόπος που συμβαίνει αυτό.
Οι κατάστασεις που βιώνουμε αγγίζουν τα όρια της φαντασίας. Υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που έχει σοβαρό πρόβλημα και προσπαθεί να κρατηθεί από κάπου. Να νιώσει την ελπίδα, να βρει κάπου την αισιόδοξη πλευρά της ζωής διώχνοντας το αδιέξοδο που γιγαντώνεται ολοένα και περισσότερο, λόγω των κρουσμάτων, λόγω της απαγόρευσης, λόγω της απρόβλεπτης κατεύθυνσης που κανένας δεν μπορεί να μαντέψει με σιγουριά.
Το lockdown δεν έκλεισε μόνο τις επιχειρήσεις αλλά και τις ψυχές των ανθρώπων. Οδηγεί στην αβεβαιότητα, στο άγχος, στο φόβο αλλά ταυτόχρονα σε μία πολυσυζητημένη «ασφάλεια».
Φίλε αναγνώστη, γράφω αυτό το κείμενο για να σου πω ότι θα καταφέρεις να το αντιμετωπίσεις γιατί το οφείλεις στον εαυτό σου! Είσαι άνθρωπος, έχεις τα μέσα, τις γνώσεις και την πολυτέλεια να σκέφτεσαι και να ενεργείς! Δεν το οφείλεις μόνο σε εσένα αλλά στο περιβάλλον και σε ό,τι βρίσκεται ακόμη εκεί έξω και αναπνέει – με μάσκα ή χωρίς. Με λεφτά ή χωρίς. Ακόμη και αν είναι ακατόρθωτο, εσύ θα βρεις τον τρόπο και θα τα καταφέρεις!
Πόσα είναι τα βότσαλα στον βυθό; Τόσες πρέπει να είναι και οι εναλλακτικές σου…!
Πόσα είναι τα ψάρια στον ωκεανό; Τόσες πρέπει να είναι και οι ελπίδες σου…!
Πόσο είναι το νερό που κοιτάζεις, νιώθεις, γεύεσαι τα καλοκαίρια; Τόση πρέπει να είναι και η υπομονή σου…!
Και αν μία φωνή απαισιοδοξίας και ματαιότητας ρωτάει μέσα σου… γιατί…;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη:
Γιατί η ζωή σου είναι θάλασσα και όχι ένας βάλτος που σου έστησε η μοίρα για κάποιες μέρες, για κάποιους μήνες, για κάποιο διάστημα! …Και αν εσύ το θέλεις και φανείς αντάξιος του δώρου που έλαβες όταν ήρθες σε αυτόν τον κόσμο, τότε ο βάλτος αυτός θα εξαφανιστεί και θα αφήσει μια κακή ανάμνηση ή ακόμη και πόνο αν χάθηκε κάποιος δικό σου άνθρωπος από covid, που όμως ακόμη και αυτός θα γλυκάνει με το πέρασμα του χρόνου. Η θάλασσά σου θα καταπιεί αυτόν τον βάλτο σαν μια πικρή καραμέλα και κάποιο πρωινό, θα έρθει η ώρα που θα θυμάσαι αλλά θα είσαι ελεύθερος και κυρίως υπερήφανος που είχες μέσα σου τέτοια θάλασσα..
Κράτα γερά, έχε υπομονή… γιατί η θάλασσα σε περιμένει.