Γράφει η Αναστασία Γαβριελάτου
Πρώτο τεύχος της χρονιάς και μας βρίσκει λίγο πριν τις αποκριάτικες εκδηλώσεις που θα δώσουν την ευκαιρία σε μικρούς και μεγάλους να ξεφαντώσουν, άλλοι λίγο, άλλοι περισσότερο και φυσικά να μπουν στον πειρασμό να δοκιμάσουν μάσκες και ιδιαίτερες μεταμφιέσεις, έτσι για την αλλαγή, έτσι για το έθιμο, έτσι για μερικές φωτογραφίες στα social media.
Μιας και αναφέρομαι σε μάσκες λοιπόν, σε αυτό το τεύχος θα σας πω τις χειρότερες εντυπώσεις που θα μπορούσα να έχω έπειτα από μία επίσκεψή μου σε γνωστό θέατρο της Αθήνας που ανεβαίνει μία παιδική παράσταση (άκρως παιδική θα έλεγα, σε σημείο που ο ενήλικας αναρωτιέται πραγματικά γιατί πλήρωσε εισιτήριο… μιας και το κόστος είναι τόσο υψηλό σε σχέση με αυτό που παρακολουθεί – 4 άτομα χοροπηδάνε για 80 λεπτά και μάλιστα με το ίδιο τραγούδι, έχεις την αίσθηση ότι όλη η παράσταση αποτελείται από μία σκηνή!) ενώ θα μπορούσε άνετα να επισκεφτεί μία σχολή χορού και να χαζεύει με τις ώρες (και κυρίως με ποικιλία και εναλλαγές την έκσταση των χορευτών) – σίγουρα θα το απολάμβνανε περισσότερο και χωρίς κόστος! Δυστυχώς όμως, δεν είναι αυτό το θέμα που θα παρουσιάσω, μιας και – οκ, φίλοι μου, μπίζνες το λένε, κορόιδα ψάχνουν, μας βρίσκουν και όλα καλά…! Κοινώς, κλασικές λούμπες της σύγχρονης πραγματικότητας στη χώρα μας – σαν τις πονηρές λακκούβες στους δρόμους του Ζούμπερι ένα πράγμα, που αναπόφευκτα θα πέσεις μέσα, θες δε θες!
Το θέμα λοιπόν που θα θίξω δυστυχώς δεν αφορά σούπερ ουάου παραγωγές που εκμεταλλεύονται στο ακέραιο τις καλές προθέσεις των γονιών ή θεατών γενικότερα αν θέλετε…και σε βάζουν να χρυσοπληρώνεις για ΄΄το τίποτα 80 λεπτών΄΄ αλλά για τους ίδιους τους θεατές. Στο ίδιο θέατρο, για μία ακόμη φορά διαπίστωσα την απέραντη βλακεία που δέρνει μερικούς γονείς, τον απεριόριστο ”γραψα….σμό”…να το πω; (ας μη το γράψω ολοκληρωμένο γιατί μερικοί θα σοκαριστούν από τους κακούς μου τρόπους και κρίμα να τους δώσω εξτραδάκι ράμματα για τη γούνα μου) ή μήπως να το πω ανυπαρξία ευγένειας και παιδείας; Πείτε το εσείς όπως σας ταιριάζει καλύτερα λοιπόν!
Σκηνή No1: Μπαίνεις στο φουαγιέ και αντί να επεξεργαστείς τον χώρο και την ενέργειά του, αναγκάζεσαι να μυρίζεις 3,000 τόνους ποπ κορν και μακάρι να ήταν μόνο αυτό – καθώς βλέπεις ΟΛΕΣ + ΟΛΟΥΣ, μαμάδες και μπαμπάδες να έχουν αγκαλιάσει το πιο μεγάλο μέγεθος που μπορεί να χωρέσει τα περισσότερα ποπ κορν (ω ναιι!!) και να βυθίζονται με ολόκληρο το κεφάλι μέσα, οικογενειακώς συνθέτοντας την πιο αηδιαστική μελωδία μασίματος – φτυσίματος και ενίοτε πνιγμού, αφού καταπίνουν σα να μην υπάρχει αύριο!!! Αντιλαμβάνεστε πόσο χαζή αισθάνομαι μπροστά στην Έλενά μου, εκείνα τα δευτερόλεπτα που βγάζω από την τσάντα μου μία κίτρινη μπανάνα (και το τονίζω αυτό: την ταίζω, μόνο και μόνο επειδή η ώρα είναι 11,30 το πρωί και το παιδάκι πρέπει να φάει το φρούτο του λόγω ηλικίας και σε καμία άλλη περίπτωση, δε θα το έκανα μιας και κάποτε ενημερώθηκα πως όταν πάμε να παρακολουθήσουμε μία παράσταση, δεν πάμε για να φάμε εκείνη τη μία ώρα, εκείνα τα 60,80,90 λεπτά! Έχουμε τουλάχιστον 22 ώρες στη διάθεσή μας για φαγητό!
Επανέρχομαι στη κατακίτρινη μπανάνα λοιπόν και ταυτόχρονα τη προσπερνάω και μαζί προσπερνάω το στραβωμένο ύφος της Έλενας που μου ζητάει απεγνωσμένα με τα μάτια της ποπ κορν ενώ εγώ προχωράω προς το θέατρο ώστε να βρω τις θέσεις μας.
Σκηνή No2: Ξέχασα να σας πω το τρομερό κατόρθωμά μας! Είμαστε στην ώρα μας! Ναι… βέβαια! Το εισιτήριό μας αναγράφει ότι πρέπει να είμαστε μισή ώρα πριν στο χώρο και ναι εμείς φυσικά και το τηρούμε ακόμη και αν δεν μένουμε στο Κέντρο αλλά στην όμορφη απομακρυσμένη Νέα Μάκρη. Κατόρθωμα είπα; Ναι κατόρθωμα, γιατί ξέρετε πόσες φορές ”σιχτίρισα” μαμάδες και μπαμπάδες, που με σήκωσαν ή με τσαλαπάτησαν για να περάσουν στα καθίσματά τους ελάχιστα μόνο λεπτά (!!!) πριν την έναρξη; Και ναι να το δεχτώ, ότι άνρωποι είμαστε και μπορεί να τύχει κάτι αλλά όχι βρε παιδιά.. οι 9 στους 10 κάτι πάθατε και δε μπορούσατε να έρθετε στην ώρα σας, Κυριακή πρωί με άδειους τους δρόμους της Αθήνας; ”Συγνώμη σας σηκώσω λίγο..”; Ε άντε να μας σηκώσεις και εσύ, να μας σηκώσουν και άλλοι 45 να δούμε άμα κάτσουμε ποτέ κάτω ..(τα ποπ κορν εννοείται ότι είναι έτοιμα να σοριαστούν στα κεφάλια τους και εννοείται ότι είναι πιο απαραίτητα από τα εισητήριά τους καθώς δεν έχουν προβλέψει ούτε καν να τα έχουν πρόχειρα σε κάποια τσέπη αλλά ναι φίλοι μου, τα ποπ κορν κυριαρχούν και καθυστερούν ξανά τους υπόλοιπους!
Σκηνή No3: Μύξες, φτερνίσματα, κόκκινα μάγουλα, γαιδουρινός βήχας όπως ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ΘΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙ. Δε σας αρέσουν αυτά που γράφω σωστά; Πόσο μάλλον να τα βλέπεις και στο μπροστινό κάθισμα! Ένα θέατρο – χωρίς καμία υπερβολή – γεμάτο με άρρωστα παιδάκια ενίοτε και οι φροντιστές τους, στην ίδια κατάσταση. Εγώ βλέπετε είμαι ανόητη που είχα αλλάξει την ημερομηνία λόγω ίωσης, 20 μέρες πριν.. Ναι, βέβαια.. είναι μεγάλο κατόρθωμα, που νοιάζομαι για τους συνανθρώπους μου να μη κολλήσουν από εμένα και να τα ταλαιπωρηθούν όπως εγώ και φυσικά να μη ταλαιπωρήσω το παιδί μου. Πόσο ατομιστές, μπορεί να γίνουν κάποιοι τελικά;
Σκηνή No4 .. η παραγωγή επίσης εκτός από το ότι φροντίζει να ξεκινάει την παράσταση μισή ώρα πιο μετά (ε ναι καλέ σιγά.. τα δίχρονα και τα τρίχρονα έχουν απεριόριστη υπομονή και μπορούν να κάτσουν στο κάθισμα για αμέτρητες ώρες…εσείς δεν το ξέρατε;;;) φροντίζει επίσης πάνω που αρχίζει και κυλάει το πράγμα και έχουν ηρεμήσει οι ΓΟΝΕΙΣ με τα ποπ κορν και τα μικρά έχουν ψιλοχαζέψει….να κάνουν ένα 10λεπτο διάλειμμα! Μαντέψτε λοιπόν τώρα,,, ποιοι σηκώνονται για διάλειμμα! Ναι φυσικά δεν είναι άλλοι από αυτούς τους γονείς που μας τσαλαπάτησαν πριν λίγο καθώς ήταν αργοπορημένοι και από τους τελευταίους που κάθισαν στις θέσεις του και βέβαια φυσικά εκείνοι όσοι πρέπει να πάνε στο φουαγιέ για τον δεύτερο γύρο ποπ κορν. Τι άλλο να περιγράψει κανείς; Ότι στο τέλος ανοίγονυν τα φώτα και δε μπορείς να πατήσεις κάτω επειδή τα ποπ κορν σε περικυκλώνουν; Ότι οι γονείς που θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα γίνονται χειρότεροι από τα δίχρονα; Τι πρόοδο περιμένεις σε μία κοινωνία όταν δε μπορείς να πας σε ένα θέατρο, για 60, 80, 90 λεπτά να παρακολουθήσεις το έργο σαν άνθρωπος χωρίς να φας, να σεβαστείς τους ηθοποιούς που δίνουν τον αγώνα τους στη σκηνή ενώ εσύ φτερνίζεσαι και καταπίνειςστα μούτρα τους, ενώ οι ”συγνώμη να περάσουμε λίγο” σε τσαλαπατάνε μαζί με την αξιοπρέπεια σου που πρέπει να υπερισχύσει για να μην αρχίσεις τις κεφαλλονίτικες «ευλογίες»;
Καμία πρόοδο. Καμία προκοπή. Καμία ελπίδα. Όσο υπάρχουν γύρω μας, αυτά τα τυπάκια (ναι, ξέχασα να σας πω… το παίζουν και τυπάκια, χα! ) και μεγαλώνουν δυστυχώς τους κλόνους τους, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία μα καμία απολύτως προκοπή. Ας μη μας φταίνε λοιπόν πάντα οι άλλοι. Ας κοιτάζουμε μερικές φορές και τον καθρέφτη μήπως και δούμε ότι μπορεί να είμαστε δίποδα αλλά έχουμε προοπτικές. Και στη τελική, όταν βρισκόμαστε σε κόσμο ας φορέσουμε και μία μάσκα ευγένειας ή μία μάσκα σεβασμού..Έτσι για να έχουμε Απόκριες όλο το χρόνο και να χαιρόμαστε!
Υ.Γ Με την πρώτη ευκαιρία, θα πάρω ποπ κορν για να δοκιμάσει η Έλενα. Ίσως στον πεζόδρομο, ίσως σε κάποια πλατεία, ίσως σε κάποιο πάρτυ, ίσως μετά από κάποια παράσταση..Πάντως σίγουρα όχι μέσα στο θέατρο.