Ο Βαγγέλης Ζάπας φέτος πρωταγωνιστεί στον «Παράδεισο των Κυριών» και στην θεατρική παράσταση «Το ξύπνημα της Άνοιξης» στο θέατρο Nous. Ο νέος ταλαντούχος ηθοποιός παραχώρησε μία συνέντευξη εφ όλης της ύλης στην Αναστασία Γαβριελάτου & στο περιοδικό SoWhat?. Απολαύστε τον!
Βαγγέλη καλωσήρθες στο SoWhat?! Πώς θυμάσαι την πρώτη σου επαφή με το σανίδι;Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση και συγχαρητήρια για τη στήλη σας.
Η πρώτη επαφή με το θέατρο ήταν στην εφηβεία μου, σε μία ερασιτεχνική ομάδα του δήμου και όταν πάτησα το πόδι μου στο σανίδι, ένιωσα μία αίσθηση σαν όταν ξυπνάς από ένα έντονο όνειρο, όχι απαραίτητα ωραίο ή εφιάλτη. Τότε κατάλαβα ότι αυτό είναι που θα κάνω σε όλη μου τη ζωή!
Φέτος συμμετέχεις στη παράσταση «Το ξύπνημα της Άνοιξης» στο θέατρο Νους. Θα μας μιλήσεις για αυτή τη δουλειά;
Δουλέψαμε πολύ σκληρά και πολύ καλά όλοι μας πάνω σε αυτό το επαναστατικό έργο που μιλάει για τη σεξουαλική απελευθέρωση των νέων, την αναζήτηση της ταυτότητας σεξουαλικής, κοινωνικής, φιλοσοφικής και την απόσταση ανάμεσα στις γενεές. Κάθε ΠΣΚ στο θέατρο Νους, θέτουμε ερωτήματα βασικά, «γιατί γεννιόμαστε», ποια είναι η απόσταση και επικοινωνία μεταξύ του γονέα και του παιδιού, πόσο ακλόνητη είναι η εκπαίδευση μέσα από την δήθεν προοδευτικότητά της και εν τέλει η αγάπη για τη ζωή από πού και πώς προκύπτει.
Έχεις μετανιώσει για κάτι που δεν έκανες; Είτε επαγγελματικά είτε προσωπικά..
Να πω την αλήθεια δεν έχω μετανιώσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εάν γύριζε ο χρόνος πίσω δεν θα έκανα άλλες επιλογές σε κάποια κομμάτια απλά και μόνο για να δω τι θα είχε συμβεί Αν… Κοιτάζω μόνο τη γραμμική της ζωής μου μπροστά χωρίς μετάνοιες, αλλά ως χαρακτήρας μου αρέσει να αυτοαναιρούμαι και δεν φοβάμαι να παραδεχτώ τα λάθη μου. Όμως τα αγαπάω τα λάθη μου γιατί και αυτά με κάνουν αυτόν που είμαι.
Ποιο είναι το βασικό κίνητρο ώστε να παρακολουθήσει κάποιος την παράσταση;Αρχικά είναι ένα έργο που είναι σαν να γράφτηκε σήμερα και τα θέματα που θέτει είναι τόσο σύγχρονα και καίρια που οι θεατές εν ώρα παράστασης συμφωνούν ή διαφωνούν μαζί μας και είναι μάλιστα θεμιτό και από τη φόρμα Forum που ακολουθεί η σκηνοθεσία της παράστασης.
Δεν είναι απαραίτητο ότι ο θεατής θα πάρει απαντήσεις, το σίγουρο είναι ότι θα φύγει με θεμελιώδεις ερωτήσεις και θα αναρωτηθεί για το ποια είναι η πραγματική θέση του για τα πράγματα και αν εν τέλει παίρνει κάποια θέση σε αυτά.
Επίσης, είναι μία παράσταση που πρέπει να τη δουν τόσο οι έφηβοι, μεταέφηβοι, όσο και όλοι οι γονείς ή εν δυνάμει γονείς. Ο ίδιος ο Βέντεκιντ χαρακτηρίζει το έργο του «Μια τραγωδία της παιδικής ηλικίας»
Η παράσταση σημειωτέον απευθύνεται σε άτομα άνω των 15 ετών.
Παράδεισος των Κυριών. Πώς είναι να «ζεις σε αυτόν τον παράδεισο»;
Είμαστε μία υπέροχη οικογένεια, ηθοποιοί, συντελεστές και τεχνικοί, που νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον και όλοι μαζί για το αποτέλεσμα. Είμαι ευλογημένος που είμαι σε αυτήν τη σειρά και το οφείλω στη Μιράντα Ρωσταντή που έκανε το casting και με πρότεινε για το ρόλο και στους σκηνοθέτες Γ.Βασιλειάδη και Σ.Πατρώνη που με επέλεξαν και που είμαι δίπλα σε τόσο άξιους συναδέλφους.
Πώς κρίνεις γενικά το σήμερα στον χώρο του θεάματος;
Νομίζω πως δεν μπορεί να κριθεί σήμερα, ούτε καν αύριο. Η τέχνη τοποθετείται στην εποχή της και είναι αυτή που είναι… μετά από πολύ καιρό μπορούμε να δούμε και να πούμε τελικά τι συνέβει. Αυτό που μπορούμε τώρα να πούμε είναι ότι είναι καλό που γίνονται πολλές δουλειές και απασχολείται εργασιακά πολύς κόσμος, έχει ήδη αρχίσει ο κόσμος να διεκδικεί χώρο και αξιοπρέπεια στα πράγματα και γίνονται δουλειές με πολύ μεράκι και με υψηλό αισθητικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Θα στείλεις ένα μήνυμα στον κόσμο;
Να μη φοβόμαστε να μιλάμε, να διεκδικούμε το χώρο μας στα πράγματα, στις καταστάσεις και την κοινωνία και να είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε εμείς για εμάς!
Υπάρχει κάποια σκηνή ή κάποιο γεγονός στη μέχρι τώρα πορεία σου, που θα θυμάσαι και θα γελάς για όλη σου τη ζωή;
Ήταν ένα περιστατικό παρολίγον επικίνδυνο. Είχαμε ανέβει για κάποιες παραστάσεις στα Γιάννενα με το έργο «Καληνύχτα ντε…» σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου και σε μία σκηνή του έργου έπρεπε να αγκαλιάσω στοργικά μία συνάδελφο και φεύγοντας από τη σκηνή έσβηναν τα φώτα έως σκοτάδι.
Επειδή είχαμε συνηθίσει τη σκηνή του Υπογείου στο Θέατρο Τέχνης, και στα Γιάννενα παίζαμε σε Ιταλική σκηνή, αποχωρώντας σε μία παράσταση την ώρα που έπεφτε σκοτάδι, δεν υπολογίσαμε σωστά τα βήματά μας και βρεθήκαμε στο κενό από 2,5 μέτρα ύψος. Προς έκπληξή μας προσγειωθήκαμε γραπωμένοι και όρθιοι. Πήραμε κάποια δευτερόλεπτα να συνηδειτοποιήσουμε τι έχουμε πάθει και αφού αντιληφθήκαμε ότι δεν σκοτωθήκαμε ή δεν σπάσαμε τα πόδια μας ξεσπάσαμε σε ένα απίστευτο γέλιο. Κάθε φορά που το θυμόμαστε γελάμε με την τότε ένταση και ανακούφιση του φόβου.
Θέατρο ή τηλεόραση και γιατί;
Υποκριτική! Δεν τα ξεχωρίζω, εξάλλου οι πρώτες μου εικόνες ήταν από την τηλεόραση, η πρώτη φορά που ένιωσα συγκίνηση και είπα «θέλω κι εγώ να είμαι σαν τον τάδε» ήταν από τον κινηματογράφο και η πρώτη φορά που έπαιξα και βίωσα το δέος της υποκριτικής ήταν στο θέατρο. Σίγουρα το θέατρο έχει μία μεγαλύτερη ελευθερία του ζωντανού και του «εδώ και τώρα» που γεννιέται και πεθαίνει κάθε βράδυ, αλλά από την άλλη η κάμερα έχει τέτοια γοητεία και μπορεί να δώσει αριστουργήματα που θα μείνουν στο πέρασμα του χρόνου.
Αν γινόταν να πραγματοποιηθεί μία ευχή σου, ποια θα ήταν αυτή;
Δεν θα χαράμιζα την ευκαιρία μίας και μοναδικής ευχής για κάτι το ιδιοτελές! Θα ευχόμουν να εξαλειφθεί από τον κόσμο κάθε είδους κακοποίηση και να μπορούν όλοι να γελάνε με την καρδιά τους ανοιχτή!
