Η Ευδοκία Ρουμελιώτη άλλαξε. Άφησε πίσω ταμπέλες και στερεότυπα που την είχαν εγκλωβίσει σε μια εικόνα γιατί με τον καιρό ένιωθε να την περιορίζουν.
Μια σειρά από προσωπικά ζητήματα την έφεραν ενώπιον των βαθύτερων επιθυμιών της (και) σε σχέση με τη δουλειά της. Μετά την πρόσφατη συνεργασία της με τον Φρανκ Κάστορφ, το καλοκαίρι του 2023, αναζήτησε το επόμενο, προσωπικό της, βήμα. Και οδηγήθηκε στη Λένα Κιτσοπούλου και σε μια τριλογία έξω από τα συνηθισμένα, την «Ορέστεια του Στρίντμπεργκ», στο θέατρο Άνεση.
Θα έλεγα ότι είναι μια έκπληξη η συνεργασία σας με τη Λένα Κιτσοπούλου. Πώς προέκυψε; Πώς το αποφασίσατε;
«Εφτασα σε μια φάση που, λόγω προσωπικών θεμάτων, αποφάσισα να σταματήσω να θέλω να είμαι το καλό παιδί για το θέατρο. Και να κάνω αυτό που θέλει η ψυχή μου, το θέατρο, δηλαδή, για το οποίο ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά. Μετά από αυτή τη φοβερή συνεργασία με τον Κάστορφ στη “Μήδεια” το καλοκαίρι του 2023 και παρά τις δυσκολίες, εγώ ξαναθυμήθηκα γιατί μπήκα στο θέατρο. Οφείλω πολλά σε αυτόν τον άνθρωπο. Και επειδή έχω τη μεγάλη τύχη να μπορώ να κάνω αυτό που ζητάει η ψυχή μου, μετά τον Κάστορφ δεν ήξερα πού αλλού να πάω. Υπήρχε η Κιτσοπούλου. Και πήγα εγώ στη Λένα και της είπα ότι έχω ανάγκη να κάνουμε κάτι μαζί. Η μεγάλη διαφορά της Λένας απ’ τον Κάστορφ είναι ότι αγαπάει τους ηθοποιούς, είναι μια γυναίκα τρομερά τρυφερή».
Πώς νιώθετε παίζοντας Κιτσοπούλου;
«Η Λένα μού έκανε τεράστιο δώρο και τις το λέω καθημερινά. Μου παρείχε μια δυνατότητα η Λένα, να της δώσω κάποια δικά μου στοιχεία ως ηθοποιός από το ένα στο πέντε κι εκείνη να τα πάρει και να τα φτάσει στο δέκα…».
Ο λόγος, το κείμενο έχει ακρότητες, βωμολοχίες. Πώς το διαχειρίζεστε;
«Στο κείμενο υπάρχει ένα τραγούδι που όταν πήρα το κείμενο στα χέρια μου σοκαρίστηκα. Δεν μπορούσα να το υπερασπιστώ και ζήτησα από τη Λένα να προσπαθήσει να μου το βγάλει. Αλλά γράφοντας η Λένα αυτά τα κείμενα δεν έχει καμία μα καμία χυδαιότητα από πίσω. Αποτυπώνει την αλήθεια της με αυτόν τον γυμνό τρόπο που έχει και σ’ τα πετάει όλα στα μούτρα. Aυτός λοιπόν ο τρόπος εμένα με έκανε σιγά-σιγά να νιώσω απόλυτα άνετα με αυτό το οποίο είχα να πω. Είναι θέμα πρόθεσης. Δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις, υπάρχουν βρώμικα μυαλά».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ