Γράφει ο Αργύρης Κωστάκης
Πριν από δύο χρόνια τέτοιες ημέρες, «βούτηξα στα άπατα» του facebook. Ας όψεται ο αδελφικός μου φίλος Χρήστος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος μου έκανε πλύση εγκεφάλου επί τρία χρόνια! «Αν τα κειμενά σου στην aixmi.gr τα διαβάζουν χίλιοι, όταν κάνεις facebook θα τα διαβάζουν δεκαπλάσιοι» μου έλεγε κάθε φορά πριν καν με χαιρετήσει. Το έκανα για να…με αφήσει ήσυχο, αν και είχε – όπως πάντα σχεδόν σε όλα – απόλυτο δίκιο.Πριν από δύο χρόνια τέτοιες ημέρες, «βούτηξα στα άπατα» του facebook. Ας όψεται ο αδελφικός μου φίλος Χρήστος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος μου έκανε πλύση εγκεφάλου επί τρία χρόνια! «Αν τα κειμενά σου στην aixmi.gr τα διαβάζουν χίλιοι, όταν κάνεις facebook θα τα διαβάζουν δεκαπλάσιοι» μου έλεγε κάθε φορά πριν καν με χαιρετήσει. Το έκανα για να…με αφήσει ήσυχο, αν και είχε – όπως πάντα σχεδόν σε όλα – απόλυτο δίκιο.
Παρ’ όλ αυτά δεν με ενδιαφέρει αν διαβάζουν τις σκέψεις μου περισσότεροι, αλλά είμαι κυριολεκτικά ευτυχισμένος γιατί μέσα από «τα καλώδια» ξαναβρέθηκα έστω κι έτσι με χαμένους παιδικούς φίλους και φίλες, συμμαθητές και συμμαθήτριες, συμπαίκτες στο ποδόσφαιρο, παλιούς συναδέλφους από τα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφίας και άλλους.
Στο «παρθενικό» μου κείμενο στο fb εξήγησα κι επισήμανα άλλωστε ακριβώς αυτούς τους δύο λόγους – μόνο – που ενέδωσα. Και το τήρησα, το τηρώ και κυρίως θα το τηρώ ευλαβικά εσαεί.
«Ποστάρω» στον ”τοίχο μου” μόνο τα δημοσιογραφικά κείμενά μου από την aixmi.gr και την iselida.gr και σπανιότατα κάποιες στιγμές από την ποδοσφαιρική μου ζωή ή την ενασχόληση με τα παιδιά, το θαύμα της ζωής.
Δεν θα δείτε ποτέ φωτογραφία «πίνω καφέ στο τάδε μέρος», «τρώω στην τάδε ταβέρνα» «τώρα μπαίνω στην καφετέρια», «μόλις βγήκα από τη θάλασσα«, «ανακουφίζομαι στην τουαλέτα» ή επιθετικά, βιτριολικά και εμφυλιοπολεμικά σχόλια. Δεν κατηγορώ, το λέω αλήθεια, κανέναν που κάνει κάτι τέτοιο, δικαίωμα του καθένα. Εγώ δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας. Είμαι απλώς ο Αργύρης που ήμουν από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, δηλαδή από περίπου 6 ετών.
Γιατί έγραψα το σημερινό κείμενο, τώρα… Μα συμπλήρωσα 2.600 «φίλους» μέσα σε δύο χρόνια. Έτσι λέγονται στη γλώσσα του fb. Κι εντάξει ελάχιστοι όντως είναι φίλοι – μόλις 4 – με την έννοια της παιδικής ή εφηβικής γνωριμίας ή των αγώνων στα γήπεδα ποδοσφαίρου ή τη συνεργασία στα ΜΜΕ. Η πλειονότητα μου είναι (και τους είμαι) άγνωστοι, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν είναι εξαιρετικοί άνθρωποι ή τουλάχιστον αυτό νομίζω.
Και ως τις 5.000 που είναι το όριο απ’ ότι μου είπαν, φαντάζομαι επίσης η πλειονότητα θα μου είναι (και θα τους είμαι) άγνωστοι.Ως τότε μία τελευταία εξομολόγηση. Ναι μεν, όπως όλοι μέσω του fb, «ξαναβρέθηκα» με χαμένους ανθρώπους εδώ και δεκαετίες, αλλά το αδιανόητο είναι το εξής:
Μόλις λίγες ημέρες αφότου είχα «μπει» κι εγώ στο fb, με πλησιάζει κάποιος στην παραλία και με ρωτάει «ο Αργύρης δεν είσαι;». Του απαντάω «ναι» και μου θυμίζει ότι είναι το παιδικό μου φιλαράκι Κοσμάς από τη γειτονιά του Γκύζη στην αλάνα της Νορντάου.
Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ποιο facebook; Η ίδια η ζωή είναι facebook και google και GPS. Αρκεί να σε θέλει.